Psalmet 102

1 O Zot, dëgjo lutjen time dhe britma ime arriftë tek ty.

En elendigs Bøn, naar han forsmægter og udøser sin Klage for Herrens Ansigt.

2 Mos ma fshih fytyrën tënde ditën e fatkeqësisë sime. Zgjate ndaj meje veshin tënd; kur unë të kërkoj, nxito të më përgjigjesh.

Herre! hør min Bøn og lad mit Raab komme til dig.

3 Sepse ditët e mia davariten si tymi dhe kockat e mia digjen si urë zjarri.

Skjul ikke dit Ansigt for mig paa den Dag, jeg er i Angest; bøj dit Øre til mig; paa den Dag jeg paakalder, skynd dig og bønhør mig!

4 Zemra ime është goditur dhe thahet si bari, dhe unë harroj madje të ha ushqim.

Thi mine Dage ere gaaede op i Røg, og mine Ben ere brændte som et Brandsted.

5 Duke vajtuar vazhdimisht, lëkura ime po u ngjitet kockave të mia.

Mit Hjerte er rammet og tørret som en Urt; thi jeg har glemt at æde mit Brød.

6 I ngjaj pelikanit të shketëtirës dhe jam bërë si bufi i vendeve të shkretuara.

Formedelst mine Klageraab hænge mine Ben ved mit Kød.

7 Jam pa gjumë dhe si harabeli i vetmuar mbi çati.

Jeg er bleven lig en Rørdrum i Ørken; jeg er bleven som en Ugle i det øde.

8 Armiqtë e mi tallen me mua tërë ditën; ata që më përqeshin flasin kundër meje.

Jeg vaager og er bleven som en enlig Spurv paa Taget.

9 Sepse e ha hirin si buka dhe përzjej lotët me atë që pi.

Mine Fjender have haanet mig den ganske Dag, de, som rase imod mig, sværge ved mig.

10 Po, për shkak të indinjatës sate dhe të zemërimit tënd, më ngrite dhe më hodhe larg.

Thi jeg har tæret Aske som Brød og blandet min Drik med Graad

11 Ditët e mia janë si hija që zgjatet, dhe unë po thahem si bari.

for din Vredens og din Fortørnelses Skyld; thi du løftede mig op og kastede mig bort.

12 Por ti, o Zot, mbetesh përjetë, dhe kujtimi yt zgjat brez pas brezi.

Mine Dage are som en Skygge, der hælder, og jeg tørres som en Urt.

13 Ti do të ngrihesh dhe do të të vijë keq për Sionin, sepse erdhi koha të tregosh dhembshuri ndaj tij; dhe koha e caktuar erdhi.

Men du, Herre! bliver evindelig, og din Ihukommelse fra Slægt til Slægt.

14 Sepse shërbëtorët e tu i duan edhe gurët e tij dhe u vjen keq për pluhurin e tij.

Du vil gøre dig rede, du vil forbarme dig over Zion; thi det er paa Tide, at du er den naadig; thi den bestemte Tid er kommen.

15 Po, kombet do të kenë frikë nga emri i Zotit dhe gjithë mbretërit e dheut nga lavdia jote,

Thi dine Tjenere hænge med Behag ved dens Stene, og de have Medynk med dens Støv.

16 kur Zoti do të rindërtojë Sionin dhe do të duket në lavdinë e tij.

Og Hedningerne skulle frygte Herrens Navn, og alle Kongerne paa Jorden din Ære;

17 Ai do të dëgjojë lutjen e njerëzve të braktisur dhe nuk do ta përbuzë lutjen e tyre.

thi Herren har bygget Zion og har ladet sig se i sin Herlighed.

18 Kjo do të shkruhet për brezin e ardhshmëm, dhe populli që do të krijohet do të lëvdojë Zotin,

Han har vendt sit Ansigt til den enliges Bøn og ikke foragtet deres Bøn.

19 sepse ai shikon nga lartësia e shenjtërores së tij; nga qielli Zoti këqyr dheun,

Dette skal skrives for den kommende Slægt; og det Folk, som skabes, skal love Herren.

20 për të dëgjuar vajtimin e robërve, për të çliruar të dënuarit me vdekje;

Thi han saa ned fra sin Helligdoms Højsæde; Herren saa fra Himmelen til Jorden

21 me qëllim që në Sion të shpallin emrin e Zotit dhe në Jeruzalem lavdinë e tij,

for at høre den bundnes Jamren, for at løse Dødsens Børn,

22 kur popujt dhe mbretëritë do të mblidhen bashkë për t’i shërbyer Zotit.

for at de kunde forkynde Herrens Navn i Zion og hans Pris i Jerusalem,

23 Rrugës ai ka pakësuar fuqinë time dhe ka shkurtuar ditët e mia.

naar Folkene samles til Hobe og Rigerne til at tjene Herren.

24 Kam thënë: “O Perëndia im, mos më merr në mes të ditëve të mia. Vitet e tua zgjasin brez pas brezi.

Han har ydmyget min Kraft paa Vejen, han har forkortet mine Dage.

25 Së lashti ti ke vendosur tokën dhe qiejtë janë vepër e duarve të tua;

Jeg siger: Min Gud! tag mig ikke bort midt i mine Dage, dine Aar vare fra Slægt til Slægt.

26 ata do të zhduken, por ti do të mbetesh; do të konsumohen të gjithë si një rrobe; ti do t’i ndërrosh si një rrobe dhe ata do të ndryshohen.

Du grundfæstede fordum Jorden, og Himlene er dine Hænders Gerning.

27 Por ti je gjithnjë po ai dhe vitet e tua nuk do të kenë kurrë fund.

De skulle forgaa; men du bestaar; og de skulle alle blive gamle som et Klædebon; du skal omskifte dem som en Klædning, og de omskiftes.

28 Bijtë e shërbëtorëve të tu do të kenë një vendbanim dhe pasardhësit e tyre do të jenë të qëndrueshëm para teje”.

Men du er den samme, og dine Aar faa ingen Ende. Dine Tjeneres Børn skulle fæste Bo, og deres Sæd skal stadfæstes for dit Ansigt.