Psalmet 102

1 O Zot, dëgjo lutjen time dhe britma ime arriftë tek ty.

Modlitba chudého, když sevřín jsa, před Hospodinem vylévá žádosti své. Hospodine, slyš modlitbu mou, a volání mé přijdiž k tobě.

2 Mos ma fshih fytyrën tënde ditën e fatkeqësisë sime. Zgjate ndaj meje veshin tënd; kur unë të kërkoj, nxito të më përgjigjesh.

Neskrývej tváři své přede mnou, v den ssoužení mého nakloň ke mně ucha svého; když k tobě volám, rychle vyslyš mne.

3 Sepse ditët e mia davariten si tymi dhe kockat e mia digjen si urë zjarri.

Nebo mizejí jako dým dnové moji, a kosti mé jako ohniště vypáleny jsou.

4 Zemra ime është goditur dhe thahet si bari, dhe unë harroj madje të ha ushqim.

Poraženo jest jako bylina, a usvadlo srdce mé, tak že jsem chleba svého jísti zapomenul.

5 Duke vajtuar vazhdimisht, lëkura ime po u ngjitet kockave të mia.

Od hlasu lkání mého přilnuly kosti mé k kůži mé.

6 I ngjaj pelikanit të shketëtirës dhe jam bërë si bufi i vendeve të shkretuara.

Podobný jsem učiněn pelikánu na poušti, jsem jako výr na pustinách.

7 Jam pa gjumë dhe si harabeli i vetmuar mbi çati.

Bdím, a jsem jako vrabec osamělý na střeše.

8 Armiqtë e mi tallen me mua tërë ditën; ata që më përqeshin flasin kundër meje.

Každý den utrhají mi nepřátelé moji, a posměvači moji proklínají mnou.

9 Sepse e ha hirin si buka dhe përzjej lotët me atë që pi.

Nebo jídám popel jako chléb, a k nápoji svému slz přiměšuji,

10 Po, për shkak të indinjatës sate dhe të zemërimit tënd, më ngrite dhe më hodhe larg.

Pro rozhněvání tvé a zažžený hněv tvůj; nebo zdvihna mne, hodils mnou.

11 Ditët e mia janë si hija që zgjatet, dhe unë po thahem si bari.

Dnové moji jsou jako stín nachýlený, a já jako tráva usvadl jsem.

12 Por ti, o Zot, mbetesh përjetë, dhe kujtimi yt zgjat brez pas brezi.

Ale ty, Hospodine, na věky zůstáváš, a památka tvá od národu až do pronárodu.

13 Ti do të ngrihesh dhe do të të vijë keq për Sionin, sepse erdhi koha të tregosh dhembshuri ndaj tij; dhe koha e caktuar erdhi.

Ty povstana, smiluješ se nad Sionem, nebo čas jest učiniti milost jemu, a čas uložený přišel.

14 Sepse shërbëtorët e tu i duan edhe gurët e tij dhe u vjen keq për pluhurin e tij.

Nebo líbost mají služebníci tvoji v kamení jeho, a nad prachem jeho slitují se,

15 Po, kombet do të kenë frikë nga emri i Zotit dhe gjithë mbretërit e dheut nga lavdia jote,

Aby se báli pohané jména Hospodinova, a všickni králové země slávy tvé,

16 kur Zoti do të rindërtojë Sionin dhe do të duket në lavdinë e tij.

Když by Hospodin vzdělal Sion, a ukázal se v slávě své,

17 Ai do të dëgjojë lutjen e njerëzve të braktisur dhe nuk do ta përbuzë lutjen e tyre.

Když by popatřil k modlitbě poníženého lidu, nepohrdaje modlitbou jejich.

18 Kjo do të shkruhet për brezin e ardhshmëm, dhe populli që do të krijohet do të lëvdojë Zotin,

Budeť to zapsáno pro budoucí potomky, a lid, kterýž má stvořen býti, chváliti bude Hospodina,

19 sepse ai shikon nga lartësia e shenjtërores së tij; nga qielli Zoti këqyr dheun,

Že shlédl s výsosti svatosti své. Hospodin s nebe na zemi že popatřil,

20 për të dëgjuar vajtimin e robërve, për të çliruar të dënuarit me vdekje;

Aby vyslyšel vzdychání vězňů, a rozvázal ty, kteříž již k smrti oddání byli,

21 me qëllim që në Sion të shpallin emrin e Zotit dhe në Jeruzalem lavdinë e tij,

Aby vypravovali na Sionu jméno Hospodinovo, a chválu jeho v Jeruzalémě,

22 kur popujt dhe mbretëritë do të mblidhen bashkë për t’i shërbyer Zotit.

Když se spolu shromáždí národové a království, aby sloužili Hospodinu.

23 Rrugës ai ka pakësuar fuqinë time dhe ka shkurtuar ditët e mia.

Ztrápilť jest na cestě sílu mou, ukrátil dnů mých,

24 Kam thënë: “O Perëndia im, mos më merr në mes të ditëve të mia. Vitet e tua zgjasin brez pas brezi.

Až jsem řekl: Můj Bože, nebeř mne u prostřed dnů mých; od národu zajisté až do pronárodu jsou léta tvá,

25 Së lashti ti ke vendosur tokën dhe qiejtë janë vepër e duarve të tua;

I prvé nežlis založil zemi, a dílo rukou svých, nebesa.

26 ata do të zhduken, por ti do të mbetesh; do të konsumohen të gjithë si një rrobe; ti do t’i ndërrosh si një rrobe dhe ata do të ndryshohen.

Onať pominou, ty pak zůstáváš; všecky ty věci jako roucho zvetšejí, jako oděv změníš je, a změněny budou.

27 Por ti je gjithnjë po ai dhe vitet e tua nuk do të kenë kurrë fund.

Ty pak jsi tentýž, a léta tvá nikdy nepřestanou.

28 Bijtë e shërbëtorëve të tu do të kenë një vendbanim dhe pasardhësit e tyre do të jenë të qëndrueshëm para teje”.

Synové služebníků tvých bydliti budou, a símě jejich zmocní se před tebou.