Psalmet 10

1 O Zot, pse qëndron larg? Pse fshihesh në kohë fatkeqësish?

Вскую, Господи, отстоя далече, презираеши во благовремениих, в скорбех?

2 I pabesi me kryelartësinë e tij ndjek me dhunë të mjerin; ata do të kapen nga vetë kurthet që ata kanë kurdisur,

Внегда гордитися нечестивому, возгарается нищий: увязают в советех, яже помышляют.

3 sepse i pabesi mburret me dëshirat e shpirtit të tij, bekon grabitqarin dhe përbuz Zotin.

Яко хвалимь есть грешный в похотех души своея, и обидяй благословимь есть.

4 I pabesi, me arrogancën e fytyrës së tij, nuk e kërkon Zotin; tërë mendimet e tij janë: “Perëndia nuk ekziston”.

Раздражи Господа грешный: по множеству гнева своего не взыщет: несть Бога пред ним.

5 Rrugët e tij lulëzojnë në çdo kohë; gjykimet e tua për të janë shumë të larta, larg kuptimit të tyre nga ana e tij; ai përqesh gjithë armiqtë e tij.

Оскверняются путие его на всяко время: отемлются судбы Твоя от лица его: всеми враги своими обладает.

6 Ai thotë në zemër të tij: “Mua askush nuk më tund dot kurrë; nuk do të më ndodhë kurrë ndonjë e keqe”.

Рече бо в сердцы своем: не подвижуся от рода в род без зла:

7 Goja e tij është plot mallkime, hile dhe mashtrime; nën gjuhën e tij ka ligësi dhe paudhësi.

егоже клятвы уста его полна суть, и горести и льсти: под языком его труд и болезнь.

8 Ai rri në pritë në fshatra, vret të pafajshmin në vende të fshehta; sytë e tij përgjojnë fatkeqin.

Приседит в ловителстве с богатыми в тайных, еже убити неповиннаго: очи его на нищаго призираете.

9 Ai rri në pritë në vende të fshehta si luani në strofkën e tij; rri në pritë për të kapur të mjerin; ai e rrëmben të mjerin duke e tërhequr në rrjetën e tij.

Ловит в тайне яко лев во ограде своей, ловит еже восхитити нищаго, восхитити нищаго, внегда привлещи и в сети своей.

10 Ai rri i strukur dhe i mbledhur, dhe fatzinjtë mposhten para forcës së tij.

Смирит его: преклонится и падет, внегда ему обладати убогими.

11 Ai thotë në zemër të tij: “Perëndia harron, fsheh fytyrën e tij, nuk do ta shohë kurrë”.

Рече бо в сердцы своем: забы Бог, отврати лице Свое, да не видит до конца.

12 Çohu, o Zot; o Perëndi, ngre dorën tënde; mos i harro të mjerët.

Воскресени, Господи Боже мой, да вознесется рука Твоя, не забуди убогих Твоих до конца.

13 Pse i pabesi përçmon Perëndinë? Ai thotë në zemër të tij: “Ti nuk do t’i kërkosh llogari”.

Чесо ради прогнева нечестивый Бога? Рече бо в сердцы своем: не взыщет.

14 Por ti e ke parë, sepse ti vëren me kujdes ligësinë dhe pikëllimin, për ta larë më pas me dorën tënde; fatkeqi i ka shpresat te ti; ti je ai që ndihmon jetimin.

Видиши, яко Ты болезнь и ярость смотряеши, да предан будет в руце Твои: тебе оставлен есть нищий, сиру Ты буди помощник.

15 Thyeja krahun të pabesit dhe të ligut; në rast se ti do të kërkosh ligësinë e tij, nuk do ta gjesh më.

Сокруши мышцу грешному и лукавому: взыщется грех его и не обрящется.

16 Zoti është mbret përjetë; kombet janë zhdukur nga toka e tij.

Господь царь во век и в век века: погибнете, языцы, от земли Его.

17 O Zot, ti dëgjon dëshirën e njerëzve të përulur; ti e fortëson zemrën e tyre, veshët e tu janë të vëmendshëm,

Желание убогих услышал еси, Господи, уготованию сердца их внят ухо Твое.

18 për t’i dhënë të drejtë jetimit dhe të pikëlluarit, me qëllim që njeriu i krijuar nga dheu të mos kallë më tmerr.

Суди сиру и смирену, да не приложит ктому величатися человек на земли.