Psalmet 10

1 O Zot, pse qëndron larg? Pse fshihesh në kohë fatkeqësish?

Why standest thou afar off, O LORD? why hidest thou thyself in times of trouble?

2 I pabesi me kryelartësinë e tij ndjek me dhunë të mjerin; ata do të kapen nga vetë kurthet që ata kanë kurdisur,

In the pride of the wicked the poor is hotly pursued; let them be taken in the devices that they have imagined.

3 sepse i pabesi mburret me dëshirat e shpirtit të tij, bekon grabitqarin dhe përbuz Zotin.

For the wicked boasteth of his heart’s desire, and the covetous renounceth, [yea], contemneth the LORD.

4 I pabesi, me arrogancën e fytyrës së tij, nuk e kërkon Zotin; tërë mendimet e tij janë: “Perëndia nuk ekziston”.

The wicked, in the pride of his countenance, [saith], He will not require [it]. All his thoughts are, There is no God.

5 Rrugët e tij lulëzojnë në çdo kohë; gjykimet e tua për të janë shumë të larta, larg kuptimit të tyre nga ana e tij; ai përqesh gjithë armiqtë e tij.

His ways are firm at all times; thy judgments are far above out of his sight: as for all his adversaries, he puffeth at them.

6 Ai thotë në zemër të tij: “Mua askush nuk më tund dot kurrë; nuk do të më ndodhë kurrë ndonjë e keqe”.

He saith in his heart, I shall not be moved: to all generations I shall not be in adversity.

7 Goja e tij është plot mallkime, hile dhe mashtrime; nën gjuhën e tij ka ligësi dhe paudhësi.

His mouth is full of cursing and deceit and oppression: under his tongue is mischief and iniquity.

8 Ai rri në pritë në fshatra, vret të pafajshmin në vende të fshehta; sytë e tij përgjojnë fatkeqin.

He sitteth in the lurking places of the villages: in the covert places doth he murder the innocent: his eyes are privily set against the helpless.

9 Ai rri në pritë në vende të fshehta si luani në strofkën e tij; rri në pritë për të kapur të mjerin; ai e rrëmben të mjerin duke e tërhequr në rrjetën e tij.

He lurketh in the covert as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him in his net.

10 Ai rri i strukur dhe i mbledhur, dhe fatzinjtë mposhten para forcës së tij.

He croucheth, he boweth down, and the helpless fall by his strong ones.

11 Ai thotë në zemër të tij: “Perëndia harron, fsheh fytyrën e tij, nuk do ta shohë kurrë”.

He saith in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see it.

12 Çohu, o Zot; o Perëndi, ngre dorën tënde; mos i harro të mjerët.

Arise, O LORD; O God, lift up thine hand: forget not the poor.

13 Pse i pabesi përçmon Perëndinë? Ai thotë në zemër të tij: “Ti nuk do t’i kërkosh llogari”.

Wherefore doth the wicked contemn God, and say in his heart, Thou wilt not require [it]?

14 Por ti e ke parë, sepse ti vëren me kujdes ligësinë dhe pikëllimin, për ta larë më pas me dorën tënde; fatkeqi i ka shpresat te ti; ti je ai që ndihmon jetimin.

Thon hast seen [it]; for thou beholdest mischief and spite, to take it into thy hand: the helpless committeth [himself] unto thee; thou hast been the helper of the fatherless.

15 Thyeja krahun të pabesit dhe të ligut; në rast se ti do të kërkosh ligësinë e tij, nuk do ta gjesh më.

Break thou the arm of the wicked; and as for the evil man, seek out his wickedness till thou find none.

16 Zoti është mbret përjetë; kombet janë zhdukur nga toka e tij.

The LORD is King for ever and ever: the nations are perished out of his land.

17 O Zot, ti dëgjon dëshirën e njerëzve të përulur; ti e fortëson zemrën e tyre, veshët e tu janë të vëmendshëm,

LORD, thou hast heard the desire of the meek: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thine ear to hear:

18 për t’i dhënë të drejtë jetimit dhe të pikëlluarit, me qëllim që njeriu i krijuar nga dheu të mos kallë më tmerr.

To judge the fatherless and the oppressed, that man which is of the earth may be terrible no more.