Psalmet 10

1 O Zot, pse qëndron larg? Pse fshihesh në kohë fatkeqësish?

Wherefore, O Lord, standest thou afar off? hidest thyself in times of distress?

2 I pabesi me kryelartësinë e tij ndjek me dhunë të mjerin; ata do të kapen nga vetë kurthet që ata kanë kurdisur,

In the pride of the wicked doth he hotly pursue the poor: they are seized through the plans that those have devised.

3 sepse i pabesi mburret me dëshirat e shpirtit të tij, bekon grabitqarin dhe përbuz Zotin.

For the wicked boasteth of the longing of his soul, and the robber blesseth himself when he hath despised the Lord.

4 I pabesi, me arrogancën e fytyrës së tij, nuk e kërkon Zotin; tërë mendimet e tij janë: “Perëndia nuk ekziston”.

The wicked, according to the pride of his wrathfulness, [saith, ] He will not require, There is no God [in] all his plans.

5 Rrugët e tij lulëzojnë në çdo kohë; gjykimet e tua për të janë shumë të larta, larg kuptimit të tyre nga ana e tij; ai përqesh gjithë armiqtë e tij.

Prosperous are his ways at all times; far in the height [remain] thy punishments away from him: all his assailants—he puffeth at them.

6 Ai thotë në zemër të tij: “Mua askush nuk më tund dot kurrë; nuk do të më ndodhë kurrë ndonjë e keqe”.

He saith in his heart, I shall not be moved; I shall be for many generations, and without adversity.

7 Goja e tij është plot mallkime, hile dhe mashtrime; nën gjuhën e tij ka ligësi dhe paudhësi.

Of the false oaths is his mouth full, and deceit and fraud: under his tongue is mischief and wickedness.

8 Ai rri në pritë në fshatra, vret të pafajshmin në vende të fshehta; sytë e tij përgjojnë fatkeqin.

He sitteth in the lurking-places of the villages; in the secret places doth he murder the innocent: his eyes search for the unfortunate.

9 Ai rri në pritë në vende të fshehta si luani në strofkën e tij; rri në pritë për të kapur të mjerin; ai e rrëmben të mjerin duke e tërhequr në rrjetën e tij.

He lieth in wait in a secret place like a lion in his den; he lieth in wait to snatch up the poor: he snatcheth up the poor, as they draweth him into his net.

10 Ai rri i strukur dhe i mbledhur, dhe fatzinjtë mposhten para forcës së tij.

He croucheth, he bendeth himself, and the unfortunate fall through his might.

11 Ai thotë në zemër të tij: “Perëndia harron, fsheh fytyrën e tij, nuk do ta shohë kurrë”.

He saith in his heart, God hath forgotten; he hath hidden his face; he will never see it.

12 Çohu, o Zot; o Perëndi, ngre dorën tënde; mos i harro të mjerët.

Arise, O Lord; O God, lift up thy hand: forget not the afflicted.

13 Pse i pabesi përçmon Perëndinë? Ai thotë në zemër të tij: “Ti nuk do t’i kërkosh llogari”.

For what doth the wicked despise God? [why] doth he say in his heart, Thou wilt not require it?

14 Por ti e ke parë, sepse ti vëren me kujdes ligësinë dhe pikëllimin, për ta larë më pas me dorën tënde; fatkeqi i ka shpresat te ti; ti je ai që ndihmon jetimin.

Thou hast seen it: for thou beholdest mischief and despiteful acts, to requite it with thy hand: unto thee the unfortunate committeth himself; unto the fatherless hast thou [ever] been a helper.

15 Thyeja krahun të pabesit dhe të ligut; në rast se ti do të kërkosh ligësinë e tij, nuk do ta gjesh më.

Break thou the arm of the wicked; and of the bad man—thou wilt inquire for his wickedness [till] thou find none.

16 Zoti është mbret përjetë; kombet janë zhdukur nga toka e tij.

The Lord is King for ever and ever: nations are perished out of his land.

17 O Zot, ti dëgjon dëshirën e njerëzve të përulur; ti e fortëson zemrën e tyre, veshët e tu janë të vëmendshëm,

The longing of the afflicted dost thou hear, O Lord! thou wilt strengthen their heart, thou wilt cause thy ear to listen:

18 për t’i dhënë të drejtë jetimit dhe të pikëlluarit, me qëllim që njeriu i krijuar nga dheu të mos kallë më tmerr.

To judge the fatherless and the oppressed, that not farther more shall be arrogant the mortal from the earth.