Psalmet 10

1 O Zot, pse qëndron larg? Pse fshihesh në kohë fatkeqësish?

LAMED Zašto, Jahve, stojiš daleko, zašto se skrivaš u dane tjeskobe?

2 I pabesi me kryelartësinë e tij ndjek me dhunë të mjerin; ata do të kapen nga vetë kurthet që ata kanë kurdisur,

Obijesni bezbožnik jadnika goni, u zamke ga hvata koje mu postavi.

3 sepse i pabesi mburret me dëshirat e shpirtit të tij, bekon grabitqarin dhe përbuz Zotin.

Bezbožnik se pohlepom hvali, NUN lakomac psuje i Jahvu prezire.

4 I pabesi, me arrogancën e fytyrës së tij, nuk e kërkon Zotin; tërë mendimet e tij janë: “Perëndia nuk ekziston”.

Bezbožnik zbori u obijesti svojoj: “Ne, istrage nema! TÓa ni Boga nema!” I u tome sva mu je misao.

5 Rrugët e tij lulëzojnë në çdo kohë; gjykimet e tua për të janë shumë të larta, larg kuptimit të tyre nga ana e tij; ai përqesh gjithë armiqtë e tij.

Puti su mu svagda uspješni, na sudove tvoje on i ne misli, sve protivnike svoje prezire.

6 Ai thotë në zemër të tij: “Mua askush nuk më tund dot kurrë; nuk do të më ndodhë kurrë ndonjë e keqe”.

U srcu veli: “Neću posrnuti! Ni u kojem koljenu neću biti nesretan.”

7 Goja e tij është plot mallkime, hile dhe mashtrime; nën gjuhën e tij ka ligësi dhe paudhësi.

PE Usta mu puna kletve, lukavstva i prijevare, pod jezikom njegovim muka i nesreća.

8 Ai rri në pritë në fshatra, vret të pafajshmin në vende të fshehta; sytë e tij përgjojnë fatkeqin.

U zasjedi čuči pokraj ograda, potajno ubija nevina, AJIN očima siromaha vreba.

9 Ai rri në pritë në vende të fshehta si luani në strofkën e tij; rri në pritë për të kapur të mjerin; ai e rrëmben të mjerin duke e tërhequr në rrjetën e tij.

U zaklonu sjedi k'o lav u pećini, vreba da opljačka jadnika i da ga povuče u mrežu.

10 Ai rri i strukur dhe i mbledhur, dhe fatzinjtë mposhten para forcës së tij.

Pritajen čuči na zemlji, od nasilja mu siromasi padaju.

11 Ai thotë në zemër të tij: “Perëndia harron, fsheh fytyrën e tij, nuk do ta shohë kurrë”.

U srcu svome veli: “ZÓaboravi Gospod, odvrati lice i nikoga ne vidi!”

12 Çohu, o Zot; o Perëndi, ngre dorën tënde; mos i harro të mjerët.

KOF Ustani, Gospode Bože, podigni ruku, ne zaboravi siromaha.

13 Pse i pabesi përçmon Perëndinë? Ai thotë në zemër të tij: “Ti nuk do t’i kërkosh llogari”.

Zašto da bezbožnik prezire Boga, zašto da kaže u srcu: “Neće kazniti!”

14 Por ti e ke parë, sepse ti vëren me kujdes ligësinë dhe pikëllimin, për ta larë më pas me dorën tënde; fatkeqi i ka shpresat te ti; ti je ai që ndihmon jetimin.

REŠ Jer ti vidiš, gledaš jad i nevolju, u ruci je mjeriš. Siromah se tebi predaje, ubogu ti si pomoć!

15 Thyeja krahun të pabesit dhe të ligut; në rast se ti do të kërkosh ligësinë e tij, nuk do ta gjesh më.

ŠIN Pakosnu grešniku satri mišicu, kazni mu pakost da je više ne bude!

16 Zoti është mbret përjetë; kombet janë zhdukur nga toka e tij.

Jahve je kralj u vijeke vjekova, iz zemlje njegove nestat će pogana.

17 O Zot, ti dëgjon dëshirën e njerëzve të përulur; ti e fortëson zemrën e tyre, veshët e tu janë të vëmendshëm,

TAU Počuj, o Jahve, čežnju siromašnih, okrijepi im srce, uho prikloni:

18 për t’i dhënë të drejtë jetimit dhe të pikëlluarit, me qëllim që njeriu i krijuar nga dheu të mos kallë më tmerr.

da zaštitiš pravo ubogih i tlačenih, da straha više ne zadaje čovjek zemljanÄi.