Fjalët e urta 5
1 Biri im, ki kujdes për diturinë time, vëri veshin arsyetimit tim,
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 me qëllim që ti të ruash gjykimin dhe buzët e tua të fiksojnë diturinë.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Sepse buzët e gruas që shkel kurorën nxjerrin mjaltë dhe goja e saj është më e butë se vaji;
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 por në fund ajo është e hidhur si pelini, e mprehtë si një shpatë me dy presa.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Ajo nuk ecën në shtegun e jetës, por ti nuk i jep rëndësi kësaj gjëje; rrugët e saj janë të gabuara, por ti nuk e kupton.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Prandaj tani, bij të mi, më dëgjoni dhe mos u largoni nga fjalët e gojës sime.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Mbaje larg prej saj rrugën tënde dhe mos iu afro portës së shtëpisë së saj,
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 për të mos ua dhënë të tjerëve fuqinë tënde dhe vitet e tua dikujt që nuk ka mëshirë.
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 Me qëllim që të huajt të mos ngopen me pasurinë tënde, dhe mundi yt të mos shkojë në shtëpinë e një të huaji,
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 dhe të mos rënkosh kur do të të vijë fundi, kur mishi dhe trupi yt do të jenë të konsumuar,
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 dhe të thuash: “Vallë si urreva mësimin, dhe si e ka përçmuar qortimin zemra ime?
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 Nuk dëgjova zërin e atyre që më mësonin dhe nuk ua vura veshin atyre që më udhëzonin.
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 U ndodha pothuajse në një të keqe të plotë në mes të turmës dhe të kuvendit”.
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Pi ujin e sternës sate dhe ujin e rrjedhshëm të pusit tënd.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 A duhet burimet e tua të derdhen jashtë, si rrëke uji nëpër rrugë?
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Qofshin vetëm për ty dhe jo për të huajtë bashkë me ty.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Qoftë i bekuar burimi yt dhe gëzohu me nusen e rinisë sate.
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 Drenushë e dashur dhe gazelë hirplotë, sisët e saj le të të kënaqin kurdoherë, dhe qofsh vazhdimisht i dhënë pas dashurisë që ke për të.
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Pse vallë, biri im, të biesh në dashuri me një grua që ka shkelur kurorën dhe të rrokësh gjirin e një të huaje?
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Sepse rrugët e njeriut janë gjithnjë përpara syve të Zotit, dhe ai vëzhgon të gjitha shtigjet e tij.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 I pabesi zihet nga vetë paudhësitë e tij dhe mbahet nga litarët e mëkatit të tij.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Ai ka për të vdekur sepse nuk korrigjohet dhe do të zhduket për shkak të marrëzisë së tij.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
