Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Tänk uppå, Herre, huru oss går; skåda och se uppå vår smälek.

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Vårt arf är främmandom till del vordet, och vår hus utländskom.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Vi äre faderlöse, och hafvom ingen fader våra mödrar äro såsom enkor.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Vattnet, som oss tillhörde, måste vi dricka för penningar, vår egen ved måste vi betala.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Tvång ligger oss på halsen, och om vi än trötte varda, så gifs oss dock ingen hvila.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Vi hafve måst gifva oss under Egypten och Assur, på det vi dock måtte få bröd, och äta oss mätta.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Våre fäder hafva syndat, och äro icke mer för handene, och vi måste deras missgerningar umgälla.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Tjenare äro rådande öfver oss, och ingen är, som oss utu deras hand förlossar.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Vi måste hemta vårt bröd med vår lifsfara för svärdena uti öknene.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Vår hud är förbränd såsom uti enom ugn, för den grufveliga hungren.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

De hafva skämt qvinnorna i Zion, och jungfrurna uti Juda städer.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

Förstarna äro af dem upphängde, och de gamlas person hafver man intet ärat.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

Ynglingarna hafva måst draga qvarnena, och de unge stupa under vedabördor.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

De gamle sitta intet mer i portarna, och ynglingar bruka intet mer strängaspel.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Vår hjertas glädje hafver en ända, vår dans är vänd uti klagogråt.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Af vårt hufvud är kronan fallen: Ack ve! att vi så syndat hafve!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Derföre är ock vårt hjerta bedröfvadt, och vår ögon förmörkrad;

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

För Zions bergs skull, att det så öde ligger, att räfvarna löpa deröfver.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Men du, Herre, som blifver evinnerliga, och din stol i evig tid;

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Hvi vill du så platt förgäta oss, och så länge platt öfvergifva oss?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Hemta oss, Herre, åter till dig, att vi måge komma hem igen; förnya våra dagar, lika som de fordom voro.

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

Ty du hafver förkastat oss, och är allt svårliga öfver oss förtörnad.