Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.