Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?