Vajtimet 4

1 Si u nxi ari, si u prish ari më i mirë! Gurët e shenjtërores u shpërndanë në hyrje të të gjitha rrugëve.

Hono ʻikai kuo hoko ʻo nenefu ʻae koula! Hono ʻikai liliu ʻae fungani koula! ʻAe ngaahi maka ʻoe potu tapu kuo lilingi ʻi he muʻa hala kotoa pē.

2 Bijtë e çmuar të Sionit që çmoheshin si ar i kulluar, vallë si u konsideruan si enë prej balte, si punë e kryer nga duart e poçarit?

‌ʻAe ngaahi foha mahuʻinga ʻo Saione, ʻaia ʻoku tatau mo e fungani koula, ʻoku fēfē ʻae lau ʻakinautolu ʻo hangē ko e ngaahi ipu kelekele, ʻae ngāue ʻae tufunga ngaohi ipu!

3 Edhe çakejtë japin gjirin për të ushqyer të vegjëlit e tyre, por bija e popullit tim është bërë mizore si strucët e shkretëtirës.

‌ʻIo, naʻa mo e ngaahi ika lalahi ʻoe tahi ʻoku nau ʻatu ʻae huhu ʻonau fakahuhu honau ʻuhiki: ka kuo hoko ʻo taʻeʻofa ʻae ʻofefine ʻo hoku kakai, ʻo hangē ko e fanga ʻositalesi ʻi he toafa.

4 Gjuha e foshnjës në gji ngjitet, në qiellzën e tij nga etja; fëmijët kërkojnë bukë, por nuk ka njeri që t’ua japë atyre.

Ko e ʻelelo ʻoe tamasiʻi huhu ʻoku piki ki hono ʻaoʻingutu ʻi he fieinu; ʻoku kole mā ʻe he tamaiki iiki, pea ʻoku ʻikai ke tofi ʻe ha tangata kiate kinautolu.

5 Ata që hanin ushqime të shijshme lëngojnë nëpër rrugë; ata që ishin rritur në purpur përqafojnë plehërishten.

‌ʻAkinautolu naʻe faʻa kai lelei ʻoku nau paea ʻi he ngaahi hala: ʻakinautolu naʻe kofu kulokula ʻi heʻenau tupu hake, ʻoku fāʻufua ʻae tuʻunga ʻotoʻota.

6 Ndëshkimi i paudhësisë të vajzës së popullit tim është më i madh se ndëshkimi i mëkatit të Sodomës, që u shkatërrua në një çast, pa ndërhyrjen e dorës së njeriut kundër saj.

He ʻoku lahi ʻae tautea ki he angahala ʻae ʻofefine ʻo hoku kakai ʻi he tautea ʻoe angahala ʻa Sotoma, ʻaia naʻe fulihi ʻo hangē ʻi ha kemo pe taha pea naʻe ʻikai faʻa ala ʻae nima ki ai.

7 Princat e saj ishin më të shkëlqyeshëm se bora, më të bardhë se qumështi; e kishin trupin më të kuq se koralet, fytyra e tyre ishte si një safir.

Naʻe maʻa lahi hake ʻa hono houʻeiki ʻi he ʻuha hinehina, nau nau hinehina lahi ʻi he huʻahuhu, ko honau sino naʻe kula lahi ʻi he ngaahi lupi, ko honau ngingila naʻe hangē ko e safaia.

8 Tani pamja e tyre është më e zezë se terri; nuk njihen dot më nëpër rrugë; lëkura e tyre bashkohet me kockat e tyre, është tharë, është bërë si dru.

‌ʻOku ʻuliʻuli honau mata ʻi he maka fefie; ʻoku ʻikai ke kei ʻiloʻi ʻakinautolu ʻi he ngaahi hala: ʻoku piki ʻa honau kili ki honau ngaahi hui, ʻoku feʻufeʻu ia, kuo hoko ia ʻo hangē ha vaʻa ʻakau.

9 Të vrarët nga shpata janë më mirë se ata që vdesin nga uria, sepse këta të fundit mbarojnë të rraskapitur nga mungesa e prodhimeve të fushës.

‌ʻOku lelei ʻakinautolu ʻoku mate ʻo tāmateʻi ʻaki ʻae heletā, ʻiate kinautolu ʻoku mate ʻi he honge; he ʻoku fakaʻauʻausino ʻakinautolu ni, kuo tāmateʻi ʻi heʻenau masiva ʻi he ngaahi fua ʻoe ngoue.

10 Duart e grave të mëshirëshme kanë pjekur vetë fëmijët e tyre, të cilët u kanë shërbyer si ushqim, në shkatërrimin e bijës së popullit tim.

Kuo taʻo ʻe he nima ʻoe kau fefine angaʻofa ʻenau fānau ʻanautolu: ko ʻenau meʻakai ʻakinautolu ʻi he fakaʻauha ʻoe ʻofefine ʻo hoku kakai.

11 Zoti i dha fund tërbimit të tij, ka derdhur zemërimin e tij të zjarrtë, ka ndezur në Sion një zjarr, që ka gllabëruar themelet e tij.

Kuo fai ʻe he ʻEiki ʻa hono houhau; kuo ne huaʻi hono houhau vela, pea kuo ne tutu ha afi ʻi Saione, pea kuo fakaʻauha ai ʻa hono ngaahi tuʻunga.

12 Mbretërit e dheut dhe tërë banorët e botës nuk do të kishin besuar kurrë që kundërshtari dhe armiku do të hynin në portat e Jeruzalemit.

Naʻe ʻikai ke meimei tui ʻae ngaahi tuʻi, mo e ngaahi kakai ʻo māmani, ʻe faʻa hū ʻae kau fili ʻi he ngaahi matapā ʻo Selūsalema.

13 Por kjo ndodhi për shkak të mëkateve të profetëve të tij dhe për shkak të paudhësive të priftërinjve të tij, që kanë derdhur në mes të saj gjakun e njerëzve të drejtë.

Ko e meʻa ʻi he angahala ʻo ʻene kau palōfita, pea mo e ngaahi hia ʻo ʻene kau taulaʻeiki, ʻaia kuo lilingi ʻae toto ʻoe kau māʻoniʻoni ʻi hono lotolotonga,

14 Ata endeshin si të verbër nëpër rrugë, të ndotur me gjak, në mënyrë që askush nuk mund të prekte veshjet e tyre.

Ko ia kuo nau he ʻo hangē ko e kau tangata kui ʻi he ngaahi hala, kuo nau fakaʻuliʻi ʻakinautolu ʻaki ʻae toto, ko ia naʻe ʻikai faʻa ala ʻae kakai ki honau ngaahi kofu.

15 Sapo dukeshin njerëzit bërtisnin: “Largohuni, një i papastër! Largohuni, largohuni mos e prekni!”. Kur iknin dhe shkonin duke u endur midis kombeve thonin: “Nuk do të mund të rrijnë më këtu”.

Naʻa nau kalanga kiate kinautolu, “Mou ō!; ʻoku ʻuli ia!; ʻAlu pe, ʻAlu pe, ʻoua naʻa ala!:” ʻi heʻenau hola, mo ʻenau ʻalu hēhē, naʻa nau pehē ʻi he kakai hiteni, “ʻE ʻikai te nau kei nofo ai.”

16 Fytyra e Zotit i ka shpërndarë, nuk do të kthejë mbi ta shikimin e tij; nuk kanë pasur respekt për priftërinjtë dhe as kanë treguar dhembshuri për pleqtë.

Kuo fakamavahevahe ʻakinautolu ʻe he houhau ʻa Sihova; ʻe ʻikai te ne kei tokangaʻi ʻakinautolu: naʻe ʻikai te nau fakaʻapaʻapaʻi ʻae kau taulaʻeiki, naʻe ʻikai te nau tokoni ki he kau mātuʻa.

17 Përveç kësaj sytë tona konsumoheshin në pritjen e një ndihme të kotë. Nga vendi ynë i vëzhgimit prisnim më kot një komb që nuk mund të na shpëtonte.

Ka koeʻuhi ko kitautolu, naʻe vaivai hotau mata ko e meʻa ʻi heʻetau tokoni vaʻinga: ʻi heʻetau leʻo kuo tau leʻo ki ha puleʻanga, ʻaia naʻe ʻikai ke faʻa lava ke fakamoʻui ʻakitautolu.

18 Na gjuanin në çdo hap, duke na penguar të ecnim nëpër sheshet tona. Fundi ynë është i afërt, ditët tona janë plotësuar, fundi ynë ka mbërritur.

‌ʻOku nau tuli ʻi heʻetau lakaʻanga, pea ʻoku ʻikai te tau faʻa ʻalu ʻi he ngaahi hala: ʻoku ofi hotau ngataʻanga, kuo kakato hotau ngaahi ʻaho; he kuo hoko hotau ngataʻanga.

19 Përndjekësit tanë kanë qenë më të shpejtë se shqiponjat e qiellit, na kanë ndjekur në malet, na kanë ngritur prita në shkretëtirë.

‌ʻOku veʻe vave hotau kau fakatanga ʻi he fanga ʻikale ʻoe langi: naʻa nau tuli kitautolu ʻi he ngaahi moʻunga; naʻa nau malumu kiate kitautolu ʻi he toafa.

20 Fryma e flegrave tona, i vajosuri i Zotit është marrë në gropat e tyre, ai për të cilin thoshim: “Në hijen e tij do të jemi midis kombeve”.

Ko e mānava ʻa hotau avaʻi ihu, ko e pani ʻo Sihova, naʻe moʻua ʻi heʻenau ngaahi luo, ʻaia naʻa tau pehē ki ai, “ʻI heʻene maluʻi te tau moʻui ʻi he lotolotonga ʻoe hiteni.”

21 Gëzohu dhe kënaqu, o bijë e Edomit, që banon në vendin e Utsit. Edhe ty do të të vijë kupa; do të dehesh dhe do të zbulosh lakuriqësinë tënde.

Ke ke fiefia mo nekeneka, ʻi he fonua ko Usa; ʻe aʻu atu kiate koe foki ʻae ipu: he te ke konā koe, pea te ke fakatelefua koe.

22 Ndëshkimi i paudhësisë sate u krye, o bijë e Sionit. Ai nuk do të të çojë më në robëri; por do të ndëshkojë paudhësinë tënde, o bijë e Edomit, do të nxjerrë në shesh mëkatet e tua.

Kuo kakato ʻae tautea ʻa hoʻo hia, ʻe ʻofefine ʻo Saione; ʻe ʻikai te ne toe ʻave koe ki he pōpula: ka te ne ʻaʻahi ʻa hoʻo hia, ʻe ʻofefine ʻo ʻItomi, pea te ne fakaʻilo hoʻo ngaahi angahala.