Vajtimet 3

1 Unë jam njeriu që pa hidhërimin nën thuprën e tërbimit të tij.

Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.

2 Ai më ka udhëhequr dhe më ka bërë të eci nëpër terr dhe jo në dritë.

Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.

3 Po, kundër meje ai ka kthyer disa herë dorën e tij tërë ditën.

Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.

4 Ai ka konsumuar mishin tim dhe lëkurën time, ka coptuar kockat e mia.

Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.

5 Ka ndërtuar fortesa kundër meje, më ka rrethuar me hidhërim dhe me ankth.

Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.

6 Ka bërë që unë të banoj në vende plot errësirë, ashtu si të vdekurit prej shumë kohe.

I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.

7 Më ka ndërtuar një mur rreth e qark, me qëllim që unë të mos dal; e ka bërë të rëndë zinxhirin tim.

Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.

8 Edhe kur bërtas dhe kërkoj ndihmë me zë të lartë, ai nuk pranon të dëgjojë lutjen time.

Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.

9 Ai i ka mbyllur rrugët e mia me gurë të prerë, i ka bërë shtigjet e mia plot me prita.

Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.

10 Ai ka qenë për mua si një ari në pritë, si një luan në vende të fshehta.

Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.

11 Ka devijuar rrugët e mia, më ka coptuar dhe më ka dëshpëruar.

Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.

12 Ka nderur harkun e tij dhe më ka bërë objekt të shigjetave të tij.

Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.

13 Ka bërë të depërtojnë në zemrën time shigjetat e kukurës së tij.

Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.

14 Jam bërë tallja e tërë popullit tim, kënga e tij e tërë ditës.

Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.

15 Më ka ngopur me hidhërim, më ka bërë të pij pelin.

Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.

16 Më ka coptuar dhëmbët me zall, më ka mbuluar me hi.

Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.

17 Ke larguar shpirtin tim nga paqja, kam harruar mirëqënien.

Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.

18 Kam thënë: “Éshtë zhdukur besimi im dhe shpresa ime tek Zoti”.

Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»

19 Kujtohu për pikëllimin dhe për endjen time, për pelinin dhe hidhërimin.

Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.

20 Shpirti im kujtohet gjithnjë për këtë dhe është i rrëzuar brenda meje.

Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.

21 Këtë dua ta sjell në mëndje dhe prandaj dua të shpresoj.

Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:

22 Éshtë një hir i Zotit që nuk jemi shkatërruar plotësisht, sepse mëshirat e tij nuk janë mbaruar plotësisht.

Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.

23 Përtëriten çdo mëngjes; e madhe është besnikeria jote.

Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.

24 “Zoti është pjesa ime”, thotë shpirti im, “prandaj do të kem shpresë tek ai.

Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.

25 Zoti është i mirë me ata që kanë shpresë tek ai, me shpirtin që e kërkon.

Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.

26 Gjë e mirë është të presësh në heshtje shpëtimin e Zotit.

Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.

27 Gjë e mirë është për njeriun të mbajë zgjedhën në rininë e tij.

Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,

28 Le të ulet i vetmuar dhe të qëndrojë në heshtje kur Perëndia ia imponon.

at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,

29 Le ta vërë gojën e tij në pluhur, ndofta ka ende shpresë.

at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -

30 Le ti japë faqen atij që e godet, të ngopet me fyerje.

at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.

31 Sepse Zoti nuk hedh poshtë për gjithnjë;

For Herren støyter ikkje æveleg burt.

32 por, në rast se të hidhëron, do ti vijë keq sipas shumicës së zemërmirësive të tij,

For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.

33 sepse nuk e bën me kënaqësi poshtërimin dhe hidhërimin e bijve të njerëzve.

For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.

34 Kur dikush shtyp nën këmbët e tij tërë robërit e dheut,

At dei krasar under fot alle fangar i landet,

35 kur dikush shtrëmbëron të drejtën e një njeriu në prani të Më të Lartit,

at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,

36 kur dikujt i bëhet një padrejtësi në çështjen e tij, a nuk e shikon Zoti?

at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?

37 Vallë kush thotë diçka që më pas realizohet, në rast se Zoti nuk e ka urdhëruar?

Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?

38 E keqja dhe e mira a nuk vijnë vallë nga goja e Më të Lartit?

Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?

39 Pse vallë ankohet një njeri i gjallë, një njeri për ndëshkimin e mëkateve të tij?

Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!

40 Le të shqyrtojmë rrugët tona, t’i hetojmë dhe të kthehemi tek Zoti.

Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!

41 Le të ngremë lart zemrat tona dhe duart tona në drejtim të Perëndisë të qiejve.

Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!

42 Ne kemi kryer mëkate, kemi qënë rebelë dhe ti nuk na ke falur.

Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.

43 Je mbështjellë në zëmërimin tënd dhe na ke ndjekur, na ke vrarë pa mëshirë.

Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.

44 Ti je mbështjellë në një re, në mënyrë që asnjë lutje të mos kalonte dot.

I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.

45 Na ke bërë plehra dhe mbeturina në mes të popujve.

Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.

46 Tërë armiqtë tanë kanë hapur gojën kundër nesh.

Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.

47 Na ka rënë mbi trup tmerri, laku, dëshpërimi i thellë dhe shkatërrimi.

Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.

48 Rrëke uji rrjedhin nga sytë e mi për shkatërrimin e bijës së popullit tim.

Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.

49 Syri im derdh lot pa pushim, pa ndërprerje,

Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,

50 deri sa Zoti të mos vështrojë nga qielli dhe të mos shikojë.

fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.

51 Syri im i sjell dhembje shpirtit tim për të gjitha bijat e qytetit tim.

Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.

52 Ata që më urrejnë pa shkak më kanë gjuajtur si të isha zog.

Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.

53 Kanë shkatërruar jetën time në gropë, më kanë hedhur gurë.

Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.

54 Ujrat rrjedhin mbi kokën time, unë thoja: “Ka marrë fund për mua”.

Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»

55 Përmenda emrin tënd, o Zot, nga thellësia e gropës.

Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.

56 Ti e dëgjove zërin tim; mos ia fshih veshin tënd psherëtimës sime, thirrjes time për ndihmë.

Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.

57 Kur të kam thirrur ti je afruar; ke thënë: “Mos ki frikë!”

Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»

58 O Zot ti ke mbrojtur çështjen e shpirtit tim, ti ke çliruar jetën time.

Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.

59 O Zot, ti ke parë dëmin që kam pësuar, prandaj mbro çështjen time!

Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!

60 Ti ke parë tërë frymën e tyre të hakmarrjes, intrigat e tyre kundër meje.

Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.

61 Ti ke dëgjuar fyerjet e tyre, o Zot, tërë intrigat e tyre kundër meje,

Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,

62 fjalimet e tyre që ngrihen kundër meje, atë që mendojnë kundër meje tërë ditën.

det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.

63 Vër re kur ulen dhe kur ngrihen, unë jam kënga e tyre.

Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.

64 Shpërbleji, o Zot, sipas veprës së duarve të tyre.

Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.

65 Bëji zemërgur, mallkimi yt qoftë mbi ta.

Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.

66 Ndiqi në zemërimin tënd dhe shkatërroi poshtë qiejve të Zotit.

Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.