Vajtimet 3
1 Unë jam njeriu që pa hidhërimin nën thuprën e tërbimit të tij.
Jeg er den, der saa nød ved hans vredes ris,
2 Ai më ka udhëhequr dhe më ka bërë të eci nëpër terr dhe jo në dritë.
mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,
3 Po, kundër meje ai ka kthyer disa herë dorën e tij tërë ditën.
ja, Haanden vender han mod mig Dagen lang.
4 Ai ka konsumuar mishin tim dhe lëkurën time, ka coptuar kockat e mia.
Mit Kød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,
5 Ka ndërtuar fortesa kundër meje, më ka rrethuar me hidhërim dhe me ankth.
han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,
6 Ka bërë që unë të banoj në vende plot errësirë, ashtu si të vdekurit prej shumë kohe.
lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.
7 Më ka ndërtuar një mur rreth e qark, me qëllim që unë të mos dal; e ka bërë të rëndë zinxhirin tim.
Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.
8 Edhe kur bërtas dhe kërkoj ndihmë me zë të lartë, ai nuk pranon të dëgjojë lutjen time.
Om jeg end raaber og skriger, min Bøn er stængt ude.
9 Ai i ka mbyllur rrugët e mia me gurë të prerë, i ka bërë shtigjet e mia plot me prita.
Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne krøge.
10 Ai ka qenë për mua si një ari në pritë, si një luan në vende të fshehta.
Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;
11 Ka devijuar rrugët e mia, më ka coptuar dhe më ka dëshpëruar.
han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;
12 Ka nderur harkun e tij dhe më ka bërë objekt të shigjetave të tij.
han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.
13 Ka bërë të depërtojnë në zemrën time shigjetat e kukurës së tij.
Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne paa mig;
14 Jam bërë tallja e tërë popullit tim, kënga e tij e tërë ditës.
hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,
15 Më ka ngopur me hidhërim, më ka bërë të pij pelin.
med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.
16 Më ka coptuar dhëmbët me zall, më ka mbuluar me hi.
Mine Tænder lod han bide i Flint, han traadte mig i Støvet;
17 Ke larguar shpirtin tim nga paqja, kam harruar mirëqënien.
han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken
18 Kam thënë: “Éshtë zhdukur besimi im dhe shpresa ime tek Zoti”.
og sagde: »Min Livskraft, mit Haab til HERREN er ude.«
19 Kujtohu për pikëllimin dhe për endjen time, për pelinin dhe hidhërimin.
At mindes min Vaande og Flakken er Malurt og Galde;
20 Shpirti im kujtohet gjithnjë për këtë dhe është i rrëzuar brenda meje.
min Sjæl, den mindes det grant, den grubler betynget.
21 Këtë dua ta sjell në mëndje dhe prandaj dua të shpresoj.
Det lægger jeg mig paa Sinde, derfor vil jeg haabe:
22 Éshtë një hir i Zotit që nuk jemi shkatërruar plotësisht, sepse mëshirat e tij nuk janë mbaruar plotësisht.
HERRENS Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,
23 Përtëriten çdo mëngjes; e madhe është besnikeria jote.
hans Naade er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.
24 “Zoti është pjesa ime”, thotë shpirti im, “prandaj do të kem shpresë tek ai.
Min Del er HERREN, (siger min Sjæl, ) derfor haaber jeg paa ham.
25 Zoti është i mirë me ata që kanë shpresë tek ai, me shpirtin që e kërkon.
Dem, der bier paa HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;
26 Gjë e mirë është të presësh në heshtje shpëtimin e Zotit.
det er godt at haabe i Stilhed paa HERRENS Frelse,
27 Gjë e mirë është për njeriun të mbajë zgjedhën në rininë e tij.
godt for en Mand, at han bærer Aag i sin Ungdom.
28 Le të ulet i vetmuar dhe të qëndrojë në heshtje kur Perëndia ia imponon.
Han sidde ensom og tavs, naar han lægger det paa ham;
29 Le ta vërë gojën e tij në pluhur, ndofta ka ende shpresë.
han trykke sin Mund mod Støvet, maaske er der Haab,
30 Le ti japë faqen atij që e godet, të ngopet me fyerje.
række Kind til den, der slaar ham, mættes med Haan.
31 Sepse Zoti nuk hedh poshtë për gjithnjë;
Thi Herren bortstøder ikke for evigt,
32 por, në rast se të hidhëron, do ti vijë keq sipas shumicës së zemërmirësive të tij,
har han voldt Kvide, saa ynkes han, stor er hans Naade;
33 sepse nuk e bën me kënaqësi poshtërimin dhe hidhërimin e bijve të njerëzve.
ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.
34 Kur dikush shtyp nën këmbët e tij tërë robërit e dheut,
Naar Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,
35 kur dikush shtrëmbëron të drejtën e një njeriu në prani të Më të Lartit,
naar Mandens Ret for den Højestes Aasyn bøjes,
36 kur dikujt i bëhet një padrejtësi në çështjen e tij, a nuk e shikon Zoti?
naar en Mand lider Uret i sin Sag — mon Herren ej ser det?
37 Vallë kush thotë diçka që më pas realizohet, në rast se Zoti nuk e ka urdhëruar?
Hvo taler vel, saa det sker, om ej Herren byder?
38 E keqja dhe e mira a nuk vijnë vallë nga goja e Më të Lartit?
Kommer ikke baade ondt og godt fra den Højestes Mund?
39 Pse vallë ankohet një njeri i gjallë, një njeri për ndëshkimin e mëkateve të tij?
Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!
40 Le të shqyrtojmë rrugët tona, t’i hetojmë dhe të kthehemi tek Zoti.
Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,
41 Le të ngremë lart zemrat tona dhe duart tona në drejtim të Perëndisë të qiejve.
løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;
42 Ne kemi kryer mëkate, kemi qënë rebelë dhe ti nuk na ke falur.
vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,
43 Je mbështjellë në zëmërimin tënd dhe na ke ndjekur, na ke vrarë pa mëshirë.
men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skaansel,
44 Ti je mbështjellë në një re, në mënyrë që asnjë lutje të mos kalonte dot.
hylled dig i Skyer, saa Bønnen ej naaede frem;
45 Na ke bërë plehra dhe mbeturina në mes të popujve.
til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.
46 Tërë armiqtë tanë kanë hapur gojën kundër nesh.
De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.
47 Na ka rënë mbi trup tmerri, laku, dëshpërimi i thellë dhe shkatërrimi.
Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;
48 Rrëke uji rrjedhin nga sytë e mi për shkatërrimin e bijës së popullit tim.
Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.
49 Syri im derdh lot pa pushim, pa ndërprerje,
Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,
50 deri sa Zoti të mos vështrojë nga qielli dhe të mos shikojë.
før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.
51 Syri im i sjell dhembje shpirtit tim për të gjitha bijat e qytetit tim.
Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.
52 Ata që më urrejnë pa shkak më kanë gjuajtur si të isha zog.
Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,
53 Kanë shkatërruar jetën time në gropë, më kanë hedhur gurë.
de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;
54 Ujrat rrjedhin mbi kokën time, unë thoja: “Ka marrë fund për mua”.
Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: »Fortabt!«
55 Përmenda emrin tënd, o Zot, nga thellësia e gropës.
Dit Navn paakaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;
56 Ti e dëgjove zërin tim; mos ia fshih veshin tënd psherëtimës sime, thirrjes time për ndihmë.
du hørte min Røst: »O, gør dig ej døv for mit Skrig!«
57 Kur të kam thirrur ti je afruar; ke thënë: “Mos ki frikë!”
Nær var du, den Dag jeg kaldte, du sagde: »Frygt ikke!«
58 O Zot ti ke mbrojtur çështjen e shpirtit tim, ti ke çliruar jetën time.
Du førte min Sag, o HERRE, genløste mit Liv;
59 O Zot, ti ke parë dëmin që kam pësuar, prandaj mbro çështjen time!
HERRE, du ser, jeg lider Uret, skaf mig min Ret!
60 Ti ke parë tërë frymën e tyre të hakmarrjes, intrigat e tyre kundër meje.
Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,
61 Ti ke dëgjuar fyerjet e tyre, o Zot, tërë intrigat e tyre kundër meje,
du hører deres Smædeord, HERRE, deres Rænker imod mig,
62 fjalimet e tyre që ngrihen kundër meje, atë që mendojnë kundër meje tërë ditën.
mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.
63 Vër re kur ulen dhe kur ngrihen, unë jam kënga e tyre.
Se dem, naar de sidder eller staar, deres Nidvise er jeg.
64 Shpërbleji, o Zot, sipas veprës së duarve të tyre.
Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,
65 Bëji zemërgur, mallkimi yt qoftë mbi ta.
gør deres Hjerte forhærdet — din Forbandelse over dem! —
66 Ndiqi në zemërimin tënd dhe shkatërroi poshtë qiejve të Zotit.
forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.
