Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job svarade och sade:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Ja, jag vet det fullväl, att så är, att en menniska icke kan bestå rättfärdig för Gud.

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Täckes honom träta med honom, så kan han icke svara honom ett emot tusende.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Han är vis och mägtig; hvem hafver det dock gått väl af, som sig hafver satt emot honom?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Han försätter bergen, förr än de det förnimma; hvilka han i sine vrede omkastar.

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

Han rörer jordena af sitt rum, så att hennes pelare bäfva.

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

Han talar till solena, så går hon intet upp, och han förseglar stjernorna.

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

Han allena utsträcker himmelen, och går på hafsens vägar.

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

Han gör Karlavagnen ( på himmelen ) och Orion; sjustjernorna, och de stjernor söderut.

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Han gör mägtig ting, som man icke utransaka kan, och under, deruppå intet tal är.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Si, han går framom mig, förr än jag varder det varse; och han förvandlar sig, förr än jag det märker.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Si, om han går hasteliga bort, ho vill hemta honom igen? Ho vill säga till honom: Hvad gör du?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Han är Gud, hans vrede kan ingen stilla; under honom måste buga sig de stolta herrar.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Huru skulle jag då svara honom, och finna några ord emot honom?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Om jag än rätt hafver, så kan jag dock likväl intet svara honom; utan måste i rättenom bedjas före.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Och om jag än åkallade honom, och han hörde mig; så tror jag dock icke, att han hörer mina röst.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Ty han far öfver mig med storm, och gör mig såren mång utan sak.

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Han låter icke min anda vederqvickas, utan gör mig full med bedröfvelse.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Vill man magt, så är han för mägtig; vill man rätten, ho vill vittna med mig?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Om jag säger att jag är rättfärdig, så fördömer han mig dock; är jag from, så för han mig dock till ondan.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Är jag än from, så tör min själ dock intet hålla sig dervid; jag begärer intet mer lefva.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Det är det som jag sagt hafver; han förgör både den goda, och den ogudaktiga.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

När han begynner till att slå, så dräper han straxt, och begabbar de oskyldigas frestelse.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Men landet varder gifvet under dens ogudaktigas hand, att han undertrycker dess domare; är det icke så, huru skulle det annars vara.

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Mine dagar hafva varit snarare än en löpare; de hafva flytt, och hafva intet godt sett.

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

De äro förgångne såsom stark skepp; såsom en örn flyger till maten.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

När jag tänker: Jag vill glömma bort min klagan; jag vill förvandla mitt ansigte, och vederqvicka mig;

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Så fruktar jag mig för all min sveda, vetandes, att du icke låter mig vara oskyldig.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Är jag nu ogudaktig, hvi hafver jag då sådana onyttiga vedermödo?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Om jag än tvådde mig i snö, och gjorde mina händer rena i källo;

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Så doppar du mig dock i träck, och min kläder varda mig illa ståndande.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Ty han är icke min like, dem jag svara kunde, att vi måtte både komma för rätten.

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Det är ingen, som oss åtskiljer; som sätter sina hand emellan oss båda.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Han tage sitt ris ifrå mig, och låte sin förskräckelse komma ifrå mig;

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Att jag må tala, och icke mer torf frukta för honom; ty jag vet mig oskyldig.