Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

А Јов одговори и рече:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Заиста, знам да је тако; јер како би могао човек бити прав пред Богом?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Ако би се хтео прети с Њим, не би Му могао одговорити од хиљаде на једну.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Мудар је срцем и јак снагом; ко се је опро Њему и био срећан?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Он премешта горе, да нико и не опази; превраћа их у гневу свом;

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

Он креће земљу с места њеног да јој се ступови дрмају;

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

Он кад запрети сунцу, не излази; Он запечаћава звезде;

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

Он разапиње небо сам, и гази по валима морским;

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

Он је начинио звезде кола и штапе и влашиће и друге југу у дну;

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Он чини ствари велике и неиспитиве и дивне, којима нема броја.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Гле, иде мимо мене, а ја не видим; прође, а ја га не опазим.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Гле, кад ухвати, ко ће Га нагнати да врати? Ко ће Му казати: Шта радиш?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Бог не устеже гнева свог, падају пода Њ охоли помоћници.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

А како би Му ја одговарао и бирао речи против Њега?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Да сам и прав, нећу Му се одговорити, ваља да се молим судији свом.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Да Га зовем и да ми се одзове, још не могу веровати да је чуо глас мој.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Јер ме је вихором сатро и задао ми много рана низашта.

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Не да ми да одахнем, него ме сити горчинама.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Ако је на силу, гле, Он је најсилнији; ако на суд, ко ће ми сведочити?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Да се правдам, моја ће ме уста осудити; да сам добар, показаће да сам неваљао.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Ако сам добар, нећу знати за то; омрзао ми је живот мој.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Свеједно је; зато рекох: и доброг и безбожног Он потире.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Кад би још убио бич наједанпут! Али се смеје искушавању правих.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Земља се даје у руке безбожнику; лице судија њених заклања; ако не Он, да ко?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Али дани моји бише бржи од гласника; побегоше, не видеше добра.

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Прођоше као брзе лађе, као орао кад лети за храну.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Ако кажем: Заборавићу тужњаву своју, оставићу гнев свој и окрепићу се;

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Страх ме је од свих мука мојих, знам да ме нећеш оправдати.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Бићу крив; зашто бих се мучио узалуд?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Да се измијем водом снежницом, и да очистим сапуном руке своје,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Тада ћеш ме замочити у јаму да се гаде на ме моје хаљине.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Јер није човек као ја да Му одговарам, да идем с Њим на суд;

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Нити има међу нама кмета да би ставио руку своју међу нас двојицу.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Нека одмакне од мене прут свој, и страх Његов нека ме не страши;

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Тада ћу говорити, и нећу Га се бојати; јер овако не знам за себе.