Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Da tok Job til orde og sa:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.