Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Et respondens Iob, ait:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Vere scio quod ita sit, et quod non iustificetur homo compositus Deo.

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Sapiens corde est, et fortis robore: quis restitit ei, et pacem habuit?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Qui transtulit montes, et nescierunt hi quos subvertit in furore suo.

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

Qui commovet terram de loco suo, et columnae eius concutiuntur.

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

Qui praecipit Soli, et non oritur: et stellas claudit quasi sub signaculo:

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

Qui extendit caelos solus, et graditur super fluctus maris.

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

Qui facit Arcturum, et Oriona, et Hyadas, et interiora austri.

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Qui facit magna, et incomprehensibilia, et mirabilia, quorum non est numerus.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Si venerit ad me, non videbo eum: si abierit, non intelligam.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Si repente interroget, quis respondebit ei? vel quis dicere potest: Cur ita facis?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Deus, cuius irae nemo resistere potest, et sub quo curvantur qui portant orbem.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei, et loquar verbis meis cum eo?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Qui etiam si habuero quippiam iustum, non respondebo, sed meum iudicem deprecabor.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Et cum invocantem exaudierit me, non credo quod audierit vocem meam.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

In turbine enim conteret me, et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa.

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Si fortitudo quaeritur, robustissimus est: si aequitas iudicii, nemo audet pro me testimonium dicere.

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me: si innocentem ostendero, pravum me comprobabit.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Etiam si simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et taedebit me vitae meae.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Unum est quod locutus sum, et innocentem et impium ipse consumit.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Si flagellat, occidat semel, et non de poenis innocentum rideat.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit: quod si non ille est, quis ergo est?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt, et non viderunt bonum.

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Pertransierunt quasi naves poma portantes, sicut aquila volans ad escam.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Cum dixero: Nequaquam ita loquar: commuto faciem meam, et dolore torqueor.

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Verebar omnia opera mea, sciens quod non parceres delinquenti.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserint velut mundissimae manus meae:

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Neque enim viro qui similis mei est, respondebo: nec qui mecum in iudicio ex aequo possit audiri.

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Non est qui utrumque valeat arguere, et ponere manum suam in ambobus.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat.

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Loquar, et non timebo eum: neque enim possum metuens respondere.