Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job prit la parole et dit:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Je sais bien qu’il en est ainsi; Comment l’homme serait-il juste devant Dieu?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

S’il voulait contester avec lui, Sur mille choses il ne pourrait répondre à une seule.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

A lui la sagesse et la toute-puissance: Qui lui résisterait impunément?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Il transporte soudain les montagnes, Il les renverse dans sa colère.

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

Il secoue la terre sur sa base, Et ses colonnes sont ébranlées.

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

Il commande au soleil, et le soleil ne paraît pas; Il met un sceau sur les étoiles.

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

Seul, il étend les cieux, Il marche sur les hauteurs de la mer.

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

Il a créé la Grande Ourse, l’Orion et les Pléiades, Et les étoiles des régions australes.

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Il fait des choses grandes et insondables, Des merveilles sans nombre.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Voici, il passe près de moi, et je ne le vois pas, Il s’en va, et je ne l’aperçois pas.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

S’il enlève, qui s’y opposera? Qui lui dira: Que fais-tu?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Dieu ne retire point sa colère; Sous lui s’inclinent les appuis de l’orgueil.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Et moi, comment lui répondre? Quelles paroles choisir?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Quand je serais juste, je ne répondrais pas; Je ne puis qu’implorer mon juge.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Et quand il m’exaucerait, si je l’invoque, Je ne croirais pas qu’il eût écouté ma voix,

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Lui qui m’assaille comme par une tempête, Qui multiplie sans raison mes blessures,

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Qui ne me laisse pas respirer, Qui me rassasie d’amertume.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Recourir à la force? Il est tout-puissant. A la justice? Qui me fera comparaître?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Suis-je juste, ma bouche me condamnera; Suis-je innocent, il me déclarera coupable.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Innocent! Je le suis; mais je ne tiens pas à la vie, Je méprise mon existence.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Qu’importe après tout? Car, j’ose le dire, Il détruit l’innocent comme le coupable.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Si du moins le fléau donnait soudain la mort!… Mais il se rit des épreuves de l’innocent.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

La terre est livrée aux mains de l’impie; Il voile la face des juges. Si ce n’est pas lui, qui est-ce donc?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Mes jours sont plus rapides qu’un courrier; Ils fuient sans avoir vu le bonheur;

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Ils passent comme les navires de jonc, Comme l’aigle qui fond sur sa proie.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Si je dis: Je veux oublier mes souffrances, Laisser ma tristesse, reprendre courage,

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Je suis effrayé de toutes mes douleurs. Je sais que tu ne me tiendras pas pour innocent.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Je serai jugé coupable; Pourquoi me fatiguer en vain?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Quand je me laverais dans la neige, Quand je purifierais mes mains avec du savon,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Tu me plongerais dans la fange, Et mes vêtements m’auraient en horreur.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Il n’est pas un homme comme moi, pour que je lui réponde, Pour que nous allions ensemble en justice.

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Il n’y a pas entre nous d’arbitre, Qui pose sa main sur nous deux.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Qu’il retire sa verge de dessus moi, Que ses terreurs ne me troublent plus;

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Alors je parlerai et je ne le craindrai pas. Autrement, je ne suis point à moi-même.