Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job antwoordde, en sprak:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!