Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Saa tog Job til Orde og svarede:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Jeg ved forvist, at saaledes er det, hvad Ret har en dødelig over for Gud?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Vilde Gud gaa i Rette med ham, kan han ikke svare paa et af tusind!

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Viis af Hjerte og vældig i Kraft hvo trodsede ham og slap vel derfra?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Han flytter Bjerge saa let som intet, vælter dem om i sin Vrede,

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

ryster Jorden ud af dens Fuger, saa dens Grundstøtter bæver;

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

han taler til Solen, saa skinner den ikke, for Stjernerne sætter han Segl,

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

han udspænder Himlen ene, skrider hen over Havets Kamme,

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

han skabte Bjørnen, Orion, Syvstjernen og Sydens Kamre,

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

han øver ufattelig Vælde og Undere uden Tal!

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Gaar han forbi mig, ser jeg ham ikke, farer han hen, jeg mærker ham ikke;

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

røver han, hvem mon der hindrer ham i det? Hvo siger til ham: »Hvad gør du?«

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Gud lægger ikke Baand paa sin Vrede, Rahabs Hjælpere bøjed sig under ham;

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

hvor kan jeg da give ham Svar og rettelig føje min Tale for ham!

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Har jeg end Ret, jeg kan dog ej svare, maa bede min Dommer om Naade!

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Nævned jeg ham, han svared mig ikke, han hørte, tror jeg, ikke min Røst,

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

han, som river mig bort i Stormen, giver mig Saar paa Saar uden Grund,

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

ikke lader mig drage Aande, men lader mig mættes med beske Ting.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Gælder det Kæmpekraft, melder han sig! Gælder det Ret, hvo stævner ham da!

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Har jeg end Ret, maa min Mund dog fælde mig, er jeg end skyldfri, han gør mig dog vrang!

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Skyldfri er jeg, ser bort fra min Sjæl og agter mit Liv for intet!

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Lige meget; jeg paastaar derfor: Skyldfri og skyldig gør han til intet!

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Naar Svøben kommer med Død i et Nu, saa spotter han skyldfries Hjertekval;

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Jorden gav han i gudløses Haand, hylder dens Dommeres Øjne til, hvem ellers, om ikke han?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Raskere end Løberen fløj mine Dage, de svandt og saa ikke Lykke,

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

gled hen som Baade af Siv, som en Ørn, der slaar ned paa Bytte.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Dersom jeg siger: »Mit Suk vil jeg glemme, glatte mit Ansigt og være glad, «

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

maa jeg dog grue for al min Smerte, jeg ved, du kender mig ikke fri.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Jeg skal nu engang være skyldig, hvorfor da slide til ingen Nytte?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Toed jeg mig i Sne og tvætted i Lud mine Hænder,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

du dypped mig dog i Pølen, saa Klæderne væmmedes ved mig.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Thi du er ikke en Mand som jeg, saa jeg kunde svare, saa vi kunde gaa for Retten sammen;

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

vi savner en Voldgiftsmand til at lægge sin Haand paa os begge!

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Fried han mig for sin Stok, og skræmmed hans Rædsler mig ikke,

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

da talte jeg uden at frygte ham, thi min Dom om mig selv er en anden!