Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Odpověděv pak Job, řekl:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

I ovšem vím, žeť tak jest; nebo jak by mohl člověk spravedliv býti před Bohem silným?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

A chtěl-li by se hádati s ním, nemohl by jemu odpovědíti ani na jedno z tisíce slov.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Moudrého jest srdce a silný v moci. Kdo zatvrdiv se proti němu, pokoje užil?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

On přenáší hory, než kdo shlédne, a podvrací je v prchlivosti své.

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

On pohybuje zemí z místa jejího, tak že se třesou sloupové její.

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

On když zapovídá slunci, nevychází, a hvězdy zapečeťuje.

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

On roztahuje nebe sám, a šlapá po vlnách mořských.

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

On učinil Arktura, Oriona, Kuřátka a hvězdy skryté na poledne.

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

On činí věci veliké, a to nevystižitelné a divné, jimž není počtu.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Ano jde-li mimo mne, tedy nevidím; ovšem když pomíjí, neznamenám ho.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Tolikéž jestliže co uchvátí, kdo mu to rozkáže navrátiti? Kdo dí jemu: Co činíš?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Nezdržel-li by Bůh hněvu svého, klesli by před ním spolu spuntovaní, jakkoli mocní.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Jakž bych já tedy jemu odpovídati, a jaká slova svá proti němu vyhledati mohl?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Kterémuž, bych i spravedliv byl, nebudu odpovídati, ale před soudcím svým pokořiti se budu.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Ač bych pak i volal, a on mi se ozval, neuvěřím, aby vyslyšel hlas můj,

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Poněvadž vichřicí setřel mne, rozmnožil rány mé bez příčiny.

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Aniž mi dá oddechnouti, ale sytí mne hořkostmi.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Obrátil-li bych se k moci, aj, onť jest nejsilnější; pakli k soudu, kdo mi rok složí?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Jestliže se za spravedlivého stavěti budu, ústa má potupí mne; pakli za upřímého, převráceného mne býti ukáží.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Jsem-li upřímý, nebudu věděti toho; nenáviděti budu života svého.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Jediná jest věc, pročež jsem to mluvil, že upřímého jako bezbožného on zahlazuje.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Jestliže bičem náhle usmrcuje, zkušování nevinných se posmívá;

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Země dána bývá v ruku bezbožného, tvář soudců jejich zakrývá: jestliže ne on, kdož jiný jest?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Dnové pak moji rychlejší byli nežli posel; utekli, aniž viděli dobrých věcí.

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Pominuli jako prudké lodí, jako orlice letící na pastvu.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Dím-li: Zapomenu se na své naříkání, zanechám horlení svého, a posilím se:

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Lekám se všech bolestí svých, vida, že mne jich nezprostíš.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Jestli jsem bezbožný, pročež bych nadarmo pracoval?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Ano bych se i umyl vodou sněžnou, a očistil mýdlem ruce své,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Tedy v jámě pohřížíš mne, tak že se ode mne zprzní i to roucho mé.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Nebo Bůh není člověkem jako já, jemuž bych odpovídati mohl, a abychom vešli spolu v soud.

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Aniž máme prostředníka mezi sebou, kterýž by rozhodl nás oba.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Kdyby odjal ode mne prut svůj, a strach jeho aby mne nekormoutil,

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Tehdáž bych mluvil, a nebál bych se, poněvadž není toho tak při mně.