Jobi 8

1 Atëherë Bildadi nga Shuahu u përgjigj dhe tha:

Respondens autem Baldad Suhites, dixit:

2 “Deri kur do të flasësh në këtë mënyrë, dhe fjalët e gojës sate do të jenë si një erë e furishme?

Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?

3 A mundet Perëndia të shtrëmbërojë gjykimin dhe i Potfuqishmi të përmbysë drejtësinë?

Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est?

4 Në rast se bijtë e tu kanë mëkatuar kundër tij, ai i ka braktisur në prapësinë e tyre.

Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ:

5 Por në rast se ti e kërkon Perëndinë dhe i lutesh fort të Plotfuqishmit,

Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus:

6 në rast se je i pastër dhe i ndershëm, me siguri ai do të ngrihet në favorin tënd dhe do të rivendosë selinë e drejtësisë sate.

Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiæ tuæ:

7 Ndonëse gjendja jote e kaluar ka qenë një gjë e vogël,

In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.

8 e ardhmja jote do të jetë e madhe. Pyet, pra, brezat që shkuan dhe shqyrto gjërat e zbuluara nga etërit e tyre;

Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam:

9 ne në të vërtetë i përkasim së djeshmes dhe nuk dimë asgjë, sepse ditët tona mbi tokë janë si një hije.

(Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.)

10 A nuk do të mësojnë vallë ata dhe nuk do të flasin, duke nxjerrë fjalë nga zemra e tyre?

Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.

11 A mund të rritet papirusi jashtë moçalit dhe a mund të zhvillohet xunkthi pa ujë?

Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?

12 Ndërsa është ende i gjelbër, pa qenë prerë, ai thahet para çdo bari tjetër.

Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit:

13 Këto janë rrugët e të gjithë atyre që harrojnë Perëndinë; kështu shpresa e të paudhit tretet.

Sic viæ omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit:

14 Besimi i tij do të pritet dhe sigurimi i tij është si një pëlhurë merimange.

Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius.

15 Ai mbështetet te shtëpia e tij, ajo nuk qëndron; kapet te ajo, por ajo nuk mban.

Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget:

16 Ai është krejt i gjelbër në diell dhe degët e tij zgjaten mbi kopshtin e tij;

Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur.

17 dhe rrënjët e tij pleksen rreth një grumbulli gurësh dhe depërtojnë midis gurëve të shtëpisë.

Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur.

18 Por në rast se shkëputet nga vendi i tij, ky e mohon, duke thënë: “Nuk të kam parë kurrë!”.

Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.

19 Ja, ky është gëzimi i mënyrës së tij të të jetuarit, ndërsa të tjerët do të dalin nga pluhuri.

Hæc est enim lætitia viæ eius, ut rursum de terra alii germinentur.

20 Ja, Perëndia nuk e flak njeriun e ndershëm, as i ndihmon keqbërësit.

Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis:

21 Ai do t’i japë edhe më buzëqeshje gojës sate dhe këngë gëzimi buzëve të tua.

Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo.

22 Ata që të urrejnë do të mbulohen me turp dhe çadra e të paudhëve do të zhduket”.

Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet.