Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

¿No tiene el hombre su tiempo ordenado de problemas en la tierra? ¿Y no son sus días como los días de un siervo trabajando para el pago?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como un sirviente que desea las sombras de la noche, y un obrero buscando su pago.

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Así que tengo para mi herencia meses de dolor sin ningún propósito, y me dan noches de cansancio.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Cuando voy a mi cama, digo: ¿Cuándo será la hora de levantarme? pero la noche es larga, y estoy cambiando de lado a lado hasta la luz de la mañana.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi carne está cubierta de gusanos y; mi piel se endurece y luego se agrieta y supura de nuevo.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mis días van más rápido que el hilo del trabajador de la tela, y terminan sin esperanza.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Oh, ten en cuenta que mi vida es un soplo: mi ojo nunca volverá a ver lo bueno.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

El ojo del que me ve ya no me verá más: tus ojos estarán sobre mí, y dejaré de ser.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Una nube que pasa y se desvanece y se va; así es el que desciende al inframundo no vuelve a subir. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Él no regresará a su casa, y su lugar no tendrá más conocimiento de él.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por eso no callaré la boca; Dejaré que las palabras salgan de ella en el dolor de mi espíritu, mi alma hará un clamor amargo.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¿Soy una bestia de mar, que me pusiste a vigilar?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Cuando digo: En mi cama tendré consuelo, allí descansaré de mi enfermedad;

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Entonces me envías sueños y visiones de miedo;

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Mi alma escoge la asfixia, prefiero la muerte. que a está vida.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

No tengo deseos de vivir, ¡no viviría para siempre! Aléjate de mí, porque mis días son como un aliento.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el hombre, que lo has hecho grande, y que tu atención está fija en él,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

¿Y que tu mano está sobre él cada mañana, y que lo estás poniendo a prueba cada minuto?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Cuánto tiempo pasará antes de que tus ojos se aparten de mí, para que pueda tener un minuto de espacio para respirar?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Si he hecho algo malo, ¿qué te he hecho a ti, oh guardián de los hombres? ¿Por qué me has hecho un blanco para tus golpes, de modo que soy una carga para mi mismo?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

¿Y por qué no quitas mi pecado, y dejas que mi maldad termine? porque ahora voy al polvo, y me buscará con cuidado, pero ya no existiré.