Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

CIERTAMENTE tiempo [limitado] tiene el hombre sobre la tierra, y sus días son como los días del jornalero.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como el siervo anhela la sombra, y como el jornalero espera [el reposo] de su trabajo:

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Así poseo yo meses de vanidad, y noches de trabajo me dieron por cuenta.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide [mi corazón] la noche, y estoy harto de devaneos hasta el alba.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; mi piel hendida y abominable.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, y fenecieron sin esperanza.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Acuérdate que mi vida es viento, y que mis ojos no volverán á ver el bien.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Los ojos de los que me ven, no me verán más: tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

La nube se consume, y se va: así el que desciende al sepulcro no subirá; (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

No tornará más á su casa, ni su lugar le conocerá más.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por tanto yo no reprimiré mi boca; hablaré en la angustia de mi espíritu, y quejaréme con la amargura de mi alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¿Soy yo la mar, ó ballena, que me pongas guarda?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Cuando digo: Mi cama me consolará, mi cama atenuará mis quejas;

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Entonces me quebrantarás con sueños, y me turbarás con visiones.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, y [quiso] la muerte más que mis huesos.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Aburríme: no he de vivir yo para siempre; déjame, pues que mis días son vanidad.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, y que pongas sobre él tu corazón,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Y lo visites todas las mañanas, y todos los momentos lo pruebes?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Hasta cuándo no me dejarás, ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿por qué me has puesto contrario á ti, y que á mí mismo sea pesado?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? porque ahora dormiré en el polvo, y si me buscares de mañana, ya no seré.