Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

¿No es el destino del hombre en la tierra una lucha? ¿No son sus días como los de un jornalero,

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como el esclavo que anhela la sombra o como un jornalero que espera su pago?

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Así yo heredé meses sin provecho y me fueron asignadas noches de aflicción.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Cuando estoy acostado digo: ¿Cuándo me levantaré? Y la noche se alarga, y me lleno de inquietudes hasta el alba.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi carne está cubierta de gusanos y de costras de polvo. Mi piel se agrieta y supura.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mis días se me van más veloces que la lanzadera y se me acaban sin esperanza.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Acuérdate que mi vida es un soplo. Mis ojos no volverán a ver el bien.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

El ojo del que me ve ya no me verán. Tus ojos se fijarán en mí, pero no existiré.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Como la nube se deshace y se va, así el que baja al Seol no subirá. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

No regresa a su vivienda y ya no lo reconoce su lugar.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por tanto, no refrenaré mi boca. Hablaré en la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¿Soy yo el mar o el monstruo marino para que asignes guardia sobre mí?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Si digo: Me consolará mi lecho, mi cama aliviará mi queja,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

entonces me aterras con sueños y me turbas con visiones.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

De manera que mi alma prefiere la asfixia, la muerte más bien que mis huesos.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Repugno la vida. No voy a vivir para siempre. Déjame, mis días son vanidad.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el hombre para que lo engrandezcas, para que te preocupes por él,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

para que lo examines cada mañana y lo pruebes en todo momento?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Hasta cuándo no apartarás tu mirada de mí, ni me soltarás para que trague saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Si pequé, ¿cuál [daño] te hago a Ti, oh Guardián de los hombres? ¿Por qué me pones como blanco tuyo hasta convertirme en una carga para mí mismo?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

¿Por qué no quitas mi rebelión y perdonas mi iniquidad? Porque ahora me acostaré en el polvo. Tú me buscarás, pero no estaré.