Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Не искушение ли житие человеку на земли, и якоже наемника повседневнаго жизнь его?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Или якоже раб бояйся господа своего и улучив сень? Или якоже наемник ждый мзды своея?

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Такожде и аз ждах месяцы тщы, нощи же болезней даны ми суть.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Аще усну, глаголю: когда день? Егда же востану, паки: когда вечер? Исполнен же бываю болезней от вечера до утра.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Месится же мое тело в гнои червей, обливаю же грудие земли, гной стружа.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Житие же мое есть скоряе беседы, погибе же во тщей надежди.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Помяни убо, яко дух мой живот, и ктому не возвратится око мое видети благая.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Не узрит мене око видящаго мя: очи Твои на мне, и ктому несмь,

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

якоже облак очищен от небесе: аще бо человек снидет во ад, ктому не взыдет, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

ни возвратится во свой дом, ниже имать его познати ктому место его.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Убо ниже аз пощажу уст моих, возглаголю в нужди сый, отверзу уста моя горестию души моея сотеснен.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Еда море есмь, или змий, яко учинил еси на мя хранение?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Рекох, яко утешит мя одр мой, произнесу же ко мне на едине слово на ложи моем:

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

устрашаеши мя сониями и видениями ужасаеши мя:

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

свободиши от духа моего душу мою, от смерти же кости моя.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Не поживу бо во век, да долготерплю: отступи от мене, тще бо житие мое.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Что бо есть человек, яко возвеличил еси его? Или яко внимаеши умом к нему?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Или посещение твориши ему по всяко утро и в покои судити его имаши?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Доколе не оставиши мене, ниже отпускаеши мя, дондеже поглощу слины моя в болезни?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Аще аз согреших, что Тебе возмогу соделати, сведый ум человечь? Почто мя еси положил прекословна Тебе, и есмь Тебе бременем?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Почто неси сотворил беззаконию моему забвения, и очищения греха моего? Ныне же в землю отиду, утренюяй же несмь ктому.