Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Као што се облак разилази и нестаје га, тако ко сиђе у гроб, неће изаћи, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.