Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Nije li èovjek na vojsci na zemlji? a dani njegovi nijesu li kao dani nadnièarski?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Kao što sluga uzdiše za sjenom i kao što nadnièar èeka da svrši,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Tako su meni dati u našljedstvo mjeseci zaludni i noæi muène odreðene mi.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Kad legnem, govorim: kad æu ustati? i kad æe proæi noæ? i sitim se prevræuæi se do svanuæa.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Tijelo je moje obuèeno u crve i u grude zemljane, koža moja puca i rašèinja se.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Dani moji brži biše od èunka, i proðoše bez nadanja.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Opomeni se da je moj život vjetar, da oko moje neæe više vidjeti dobra,

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Niti æe me vidjeti oko koje me je viðalo; i tvoje oèi kad pogledaju na me, mene neæe biti.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Kao što se oblak razilazi i nestaje ga, tako ko siðe u grob, neæe izaæi, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Neæe se više vratiti kuæi svojoj, niti æe ga više poznati mjesto njegovo.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Zato ja neæu braniti ustima svojim, govoriæu u tuzi duha svojega, naricati u jadu duše svoje.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Eda li sam more ili kit, te si namjestio stražu oko mene?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Kad reèem: potješiæe me odar moj, postelja æe mi moja oblakšati tužnjavu,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Tada me strašiš snima i prepadaš me utvarama,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Te duša moja voli biti udavljena, voli smrt nego kosti moje.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Dodijalo mi je; neæu dovijeka živjeti; proði me se; jer su dani moji taština.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Šta je èovjek da ga mnogo cijeniš i da mariš za nj?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Da ga pohodiš svako jutro, i svaki èas kušaš ga?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Kad æeš se odvratiti od mene i pustiti me da progutam pljuvanku svoju?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Zgriješio sam; šta æu ti èiniti, o èuvaru ljudski? zašto si me metnuo sebi za biljegu, te sam sebi na tegobu?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Zašto mi ne oprostiš grijeh moj i ne ukloniš moje bezakonje? jer æu sad leæi u prah, i kad me potražiš, mene neæe biti.