Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

A nuvem se esvaece, e passa; assim também quem desce ao Xeol nunca voltará a subir. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.