Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»