Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Er ikke et menneskes liv på jorden en krigstjeneste, og hans dager som en dagarbeiders dager?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Lik en træl som higer efter skygge, og lik en dagarbeider som venter på sin lønn,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

således har jeg fått i eie måneder fulle av nød, og møiefulle netter er falt i min lodd.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Når jeg legger mig, da sier jeg: Når skal jeg stå op? Og lang blir aftenen, og jeg blir trett av å kaste mig hit og dit inntil morgenlysningen.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mitt kjøtt er klædd med makk og med skorper som av jord; min hud skrukner og brister.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mine dager farer hurtigere avsted enn en veverskyttel, og de svinner bort uten håp.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Kom i hu at mitt liv er et pust! Aldri mere skal mitt øie se noget godt.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Den som nu ser mig, skal ikke mere få øie på mig; når dine øine søker efter mig, er jeg ikke mere.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

En sky blir borte og farer avsted; således er det med den som farer ned til dødsriket - han stiger ikke op derfra, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

han vender ikke mere tilbake til sitt hus, og hans sted kjenner ham ikke lenger.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Så vil da heller ikke jeg legge bånd på min munn; jeg vil tale i min ånds trengsel, jeg vil klage i min sjels bitre smerte.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Er jeg et hav eller et havuhyre, siden du setter vakt over mig?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Når jeg sier: Min seng skal trøste mig, mitt leie skal hjelpe mig å bære min sorg,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

da skremmer du mig med drømmer og forferder mig med syner.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Derfor foretrekker min sjel å kveles - heller døden enn disse avmagrede ben!

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Jeg er kjed av dette; jeg lever ikke evindelig; la mig være, for mine dager er et pust.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Hvad er et menneske, at du gir så meget akt på ham og retter dine tanker på ham,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

at du opsøker ham hver morgen og prøver ham hvert øieblikk?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Hvor lenge skal det vare før du vender dine øine bort fra mig? Vil du ikke slippe mig til jeg får svelget mitt spytt?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Har jeg syndet, hvad ondt gjorde jeg da mot dig, du menneskevokter? Hvorfor har du gjort mig til skive for dig, så jeg er mig selv til byrde?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Og hvorfor tilgir du ikke min brøde og forlater mig min misgjerning? For nu må jeg legge mig i støvet; når du søker mig, er jeg ikke mere.