Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Vai cilvēkam nav karš virs zemes, un vai viņa dienas nav kā algādža dienas?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Tā kā kalps ilgojās pēc ēnas un kā algādzis gaida uz savu algu,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Tāpat man nākuši daudz bēdīgi mēneši, un grūtas naktis man ir piešķirtas.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Kad apguļos, tad es saku: kad atkal celšos? un vakars vilcinājās, un es apnīkstu mētāties gultā līdz gaismai.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mana miesa ir apsegta ar tārpiem un vātīm, mana āda sadzīst un čūlo atkal.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Manas dienas ir ātrākas nekā vēvera (audēja) spole un beidzās bez nekādas cerības.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Piemini, ka mana dzīvība ir vējš un mana acs labuma vairs neredzēs.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Acs, kas nu mani redz, manis vairs neredzēs. Tavas acis uz mani skatās, un es vairs neesmu.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Mākonis iznīkst un aiziet, - tāpat kas kapā nogrimst, nenāks atkal augšām. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Viņš neatgriezīsies atkal savā namā, un viņa vieta viņu vairs nepazīs.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Tā tad es savu muti neturēšu, es runāšu savās sirds bēdās, es žēlošos savā sirdsrūgtumā.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Vai tad es esmu kā jūra, vai kā liela jūras zivs, ka tu ap mani noliec vakti?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Kad es saku: mana gulta man iepriecinās, manas cisas atvieglinās manas vaimanas,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Tad Tu mani izbiedē ar sapņiem, un caur parādīšanām Tu mani iztrūcini,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Tā ka mana dvēsele vēlās būt nožņaugta, labāki mirt nekā tā izģinst.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Es esmu apnicis, man netīk mūžam dzīvot; atstājies jel no manis, jo manas dienas ir kā nekas.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Kas ir cilvēks, ka Tu viņu tik augsti turi un ka Tu viņu lieci vērā,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Un viņu piemeklē ik rītu, viņu pārbaudi ik acumirkli,

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Ka Tu nemaz no manis neatstājies un mani nepameti, ne siekalas ierīt?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Ja esmu grēkojis, ko es Tev darīšu, Tu cilvēku sargs? Kāpēc Tu mani esi licis Sev par mērķi, ka es sev pašam palicis par nastu?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Un kāpēc Tu manus pārkāpumus nepiedod un neatņem manu noziegumu? Jo nu es apgulšos pīšļos, un kad Tu mani meklēsi, tad manis vairs nebūs.