Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui:

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animæ meæ.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Visitas eum diluculo, et subito probas illum:

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quæsieris, non subsistam.