Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

地上の人には、激しい労務があるではないか。またその日は雇人の日のようではないか。

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

奴隷が夕暮を慕うように、雇人がその賃銀を望むように、

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

わたしは、むなしい月を持たせられ、悩みの夜を与えられる。

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

わたしは寝るときに言う、『いつ起きるだろうか』と。しかし夜は長く、暁までころびまわる。

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

わたしの肉はうじと土くれとをまとい、わたしの皮は固まっては、またくずれる。

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

わたしの日は機のひよりも速く、望みをもたずに消え去る。

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

記憶せよ、わたしの命は息にすぎないことを。わたしの目は再び幸を見ることがない。

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

わたしを見る者の目は、かさねてわたしを見ることがなく、あなたがわたしに目を向けられても、わたしはいない。

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

雲が消えて、なくなるように、陰府に下る者は上がって来ることがない。 (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

彼は再びその家に帰らず、彼の所も、もはや彼を認めない。

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

それゆえ、わたしはわが口をおさえず、わたしの霊のもだえによって語り、わたしの魂の苦しさによって嘆く。

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

わたしは海であるのか、龍であるのか、あなたはわたしの上に見張りを置かれる。

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

『わたしの床はわたしを慰め、わたしの寝床はわが嘆きを軽くする』とわたしが言うとき、

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

あなたは夢をもってわたしを驚かし、幻をもってわたしを恐れさせられる。

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

それゆえ、わたしは息の止まることを願い、わが骨よりもむしろ死を選ぶ。

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

わたしは命をいとう。わたしは長く生きることを望まない。わたしに構わないでください。わたしの日は息にすぎないのだから。

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

人は何者なので、あなたはこれを大きなものとし、これにみ心をとめ、

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

朝ごとに、これを尋ね、絶え間なく、これを試みられるのか。

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

いつまで、あなたはわたしに目を離さず、つばをのむまも、わたしを捨てておかれないのか。

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

人を監視される者よ、わたしが罪を犯したとて、あなたに何をなしえようか。なにゆえ、わたしをあなたの的とし、わたしをあなたの重荷とされるのか。

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

なにゆえ、わたしのとがをゆるさず、わたしの不義を除かれないのか。わたしはいま土の中に横たわる。あなたがわたしを尋ねられても、わたしはいないでしょう」。