Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Non ha forse un duro lavoro l'uomo sulla terra e i suoi giorni non sono come quelli d'un mercenario?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Come lo schiavo sospira l'ombra e come il mercenario aspetta il suo salario,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

così a me son toccati mesi d'illusione e notti di dolore mi sono state assegnate.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Se mi corico dico: «Quando mi alzerò?». Si allungano le ombre e sono stanco di rigirarmi fino all'alba.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Ricoperta di vermi e croste è la mia carne, raggrinzita è la mia pelle e si disfà.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

I miei giorni sono stati più veloci d'una spola, sono finiti senza speranza.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Ricordati che un soffio è la mia vita: il mio occhio non rivedrà più il bene.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Non mi scorgerà più l'occhio di chi mi vede: i tuoi occhi saranno su di me e io più non sarò.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Una nube svanisce e se ne va, così chi scende agl'inferi più non risale; (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

non tornerà più nella sua casa, mai più lo rivedrà la sua dimora.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Ma io non terrò chiusa la mia bocca, parlerò nell'angoscia del mio spirito, mi lamenterò nell'amarezza del mio cuore!

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Son io forse il mare oppure un mostro marino, perché tu mi metta accanto una guardia?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Quando io dico: «Il mio giaciglio mi darà sollievo, il mio letto allevierà la mia sofferenza»,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

tu allora mi spaventi con sogni e con fantasmi tu mi atterrisci.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Preferirei essere soffocato, la morte piuttosto che questi miei dolori!

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Io mi disfaccio, non vivrò più a lungo. Lasciami, perché un soffio sono i miei giorni.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Che è quest'uomo che tu nei fai tanto conto e a lui rivolgi la tua attenzione

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

e lo scruti ogni mattina e ad ogni istante lo metti alla prova?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Fino a quando da me non toglierai lo sguardo e non mi lascerai inghiottire la saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Se ho peccato, che cosa ti ho fatto, o custode dell'uomo? Perché m'hai preso a bersaglio e ti son diventato di peso?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Perché non cancelli il mio peccato e non dimentichi la mia iniquità? Ben presto giacerò nella polvere, mi cercherai, ma più non sarò!