Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Nemde szolgálati ideje van a halandónak a földön, és mint a béres napjai olyanok a napjai!

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Mint rabszolga, ki liheg árnyék után, s mint a zsoldos, ki reményli munkabérét:

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

úgy kaptam én örökbe bajnak hónapjait és szenvedésnek éjszakáit rendelték nekem.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Ha lefeküdtem, azt mondom: mikor kelek fel, és nyúlik az este és jóllakom a hánykódással szürkületig.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Magára öltött húsom férget és porgöröngyöt, bőröm felfakadt s megevesedett.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Napjaim gyorsabbak a vetélőnél, s remény nélkül enyésztek el.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Gondolj rá, hogy lehelet az életem, jót nem fog többé látni a szemem;

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

nem pillant meg engem nézőm szeme, szemeid rajtam vannak, de nem vagyok.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Felhő elenyészett és eltűnt: úgy ki alvilágba száll, nem jöhet fel, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

nem tér vissza többé házába és nem ismer rá többé az ő helye.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Én sem tartóztatom számat, hadd beszélek lelkem szorultában, hadd panaszkodjam lelkem keservében!

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Tenger vagyok-e avagy szörnyeteg, hogy őrséget vetsz reám?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Ha azt mondom: majd megvigasztal ágyam, panaszomat viselnem segít fekvőhelyem:

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

akkor rémítgetsz engem álmokkal és látomások által ijesztesz engem.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Választotta lelkem a megfulladást, a, halált inkább csontjaimnál.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Megvetettem: nem örökké élek; hagyj föl velem, mert lehelet a napjaim!

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Mi a halandó, hogy nagyra tartod, s hogy reá fordítod szívedet,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

és reá gondolsz reggelenként, perczenként megvizsgálod őt?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Meddig nem tekintesz el tőlem, nem eresztesz el, míg nyálam lenyelhetem?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Vétettem: mit cselekszem neked, emberőrző? Miért tettél engem támadásul magadnak, hogy önmagamnak terhére lettem?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

S mit nem bocsátod meg; bűnömet s nem veszed el vétkemet? Mert most porban feküdném, keresnél engem és nem volnék.