Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

הלא צבא לאנוש על ארץ וכימי שכיר ימיו׃

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

כעבד ישאף צל וכשכיר יקוה פעלו׃

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

כן הנחלתי לי ירחי שוא ולילות עמל מנו לי׃

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

אם שכבתי ואמרתי מתי אקום ומדד ערב ושבעתי נדדים עדי נשף׃

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

לבש בשרי רמה וגיש עפר עורי רגע וימאס׃

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

ימי קלו מני ארג ויכלו באפס תקוה׃

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

זכר כי רוח חיי לא תשוב עיני לראות טוב׃

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

לא תשורני עין ראי עיניך בי ואינני׃

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

כלה ענן וילך כן יורד שאול לא יעלה׃ (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

לא ישוב עוד לביתו ולא יכירנו עוד מקמו׃

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

גם אני לא אחשך פי אדברה בצר רוחי אשיחה במר נפשי׃

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

הים אני אם תנין כי תשים עלי משמר׃

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

כי אמרתי תנחמני ערשי ישא בשיחי משכבי׃

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

וחתתני בחלמות ומחזינות תבעתני׃

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

ותבחר מחנק נפשי מות מעצמותי׃

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

מאסתי לא לעלם אחיה חדל ממני כי הבל ימי׃

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

מה אנוש כי תגדלנו וכי תשית אליו לבך׃

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

ותפקדנו לבקרים לרגעים תבחננו׃

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

כמה לא תשעה ממני לא תרפני עד בלעי רקי׃

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

חטאתי מה אפעל לך נצר האדם למה שמתני למפגע לך ואהיה עלי למשא׃

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

ומה לא תשא פשעי ותעביר את עוני כי עתה לעפר אשכב ושחרתני ואינני׃