Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Is there not a warfare to man on earth? And as the days of an hireling his days?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

As a servant desireth the shadow, And as a hireling expecteth his wage,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So I have been caused to inherit months of vanity, And nights of misery they numbered to me.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

If I lay down then I said, 'When do I rise!' And evening hath been measured, And I have been full of tossings till dawn.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Clothed hath been my flesh [with] worms, And a clod of dust, My skin hath been shrivelled and is loathsome,

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days swifter than a weaving machine, And they are consumed without hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Remember Thou that my life [is] a breath, Mine eye turneth not back to see good.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye of my beholder beholdeth me not. Thine eyes [are] upon me — and I am not.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Consumed hath been a cloud, and it goeth, So he who is going down to Sheol cometh not up. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He turneth not again to his house, Nor doth his place discern him again.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Also I — I withhold not my mouth — I speak in the distress of my spirit, I talk in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

A sea -[monster] am I, or a dragon, That thou settest over me a guard?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

When I said, 'My bed doth comfort me,' He taketh away in my talking my couch.

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

And thou hast affrighted me with dreams, And from visions thou terrifiest me,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

And my soul chooseth strangling, Death rather than my bones.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I have wasted away — not to the age do I live. Cease from me, for my days [are] vanity.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What [is] man that Thou dost magnify him? And that Thou settest unto him Thy heart?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

And inspectest him in the mornings, In the evenings dost try him?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long dost Thou not look from me? Thou dost not desist till I swallow my spittle.

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

I have sinned, what do I to Thee, O watcher of man? Why hast Thou set me for a mark to Thee, And I am for a burden to myself — and what?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Thou dost not take away my transgression, And cause to pass away mine iniquity, Because now, for dust I lie down: And Thou hast sought me — and I am not!