Jobi 7
1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
Is there not an appointed time to man vpon earth? and are not his dayes as the dayes of an hyreling?
2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
As a seruant longeth for the shadowe, and as an hyreling looketh for the ende of his worke,
3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
So haue I had as an inheritance the moneths of vanitie, and painefull nights haue bene appointed vnto me.
4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
If I layed me downe, I sayde, When shall I arise? and measuring the euening I am euen full with tossing to and from vnto the dawning of the day.
5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
My flesh is clothed with wormes and filthinesse of the dust: my skinne is rent, and become horrible.
6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
My dayes are swifter then a weauers shittle, and they are spent without hope.
7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
Remember that my life is but a wind, and that mine eye shall not returne to see pleasure.
8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
The eye that hath seene me, shall see me no more: thine eyes are vpon me, and I shall be no longer.
9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
As the cloude vanisheth and goeth away, so he that goeth downe to the graue, shall come vp no more. (Sheol h7585)
10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
He shall returne no more to his house, neither shall his place knowe him any more.
11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
Therefore I will not spare my mouth, but will speake in the trouble of my spirite, and muse in the bitternesse of my minde.
12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
Am I a sea or a whalefish, that thou keepest me in warde?
13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
When I say, My couch shall relieue me, and my bed shall bring comfort in my meditation,
14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
Then fearest thou me with dreames, and astonishest me with visions.
15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
Therefore my soule chuseth rather to be strangled and to die, then to be in my bones.
16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
I abhorre it, I shall not liue alway: spare me then, for my dayes are but vanitie.
17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
What is man, that thou doest magnifie him, and that thou settest thine heart vpon him?
18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
And doest visite him euery morning, and tryest him euery moment?
19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
Howe long will it be yer thou depart from me? thou wilt not let me alone whiles I may swallowe my spettle.
20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
I haue sinned, what shall I do vnto thee? O thou preseruer of me, why hast thou set me as a marke against thee, so that I am a burden vnto my selfe?
21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
And why doest thou not pardon my trespasse? and take away mine iniquitie? for nowe shall I sleepe in the dust, and if thou seekest me in the morning, I shall not be found.
