Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

“Isn't life for human beings like serving a sentence of hard labor? Don't their days pass like those of a hired laborer?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Like some slave longing for a bit of shade, like a hired hand anxiously waiting for pay day,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

I've been given months of emptiness and nights of misery.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

When I go to bed I ask, ‘When shall I get up?’ But the night goes on and on, and I toss and turn until dawn.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My body is covered with maggots and caked in dirt; my skin is cracked, with oozing sores.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days pass quicker than a weaver's shuttle and they come to an end without hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Remember that my life is just a breath; I will not see happiness again.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Those watching me won't see me anymore; your eyes will be looking for me, but I will be gone.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

When a cloud disappears, it's gone, just as anyone who goes down to Sheol does not come back up. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

They will never return home, and the people they knew will forget them.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

So, no, I won't hold my tongue—I will speak in the agony of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I the sea or a sea monster that you have to guard me?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

If I tell myself, ‘I'll feel better if I lie down in my bed,’ or ‘it will help me to lie down on my couch,’

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

then you scare me so much with dreams and terrify me with visions

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

that I would rather be strangled—I would rather die than become just a bag of bones.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I hate my life! I know I won't live long. Leave me alone because my life is just a breath.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Why are human beings so important to you; why are you so concerned about them

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

that you inspect them every morning and test them every moment? Won't you ever stop staring at me?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Won't you ever leave me alone long enough to catch my breath?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

What have I done wrong? What have I done to you, Watcher of Humanity? Why have you made me your target, so that I'm a burden even to myself?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

If so why don't you pardon my sins, and take away my guilt? Right now I'm going to lie down in the dust, and though you will look for me, I will be gone.”