Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

The life of man upon earth is a warfare, and his days are like the days of a hireling.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

As a servant longeth for the shade, as the hireling looketh for the end of his work;

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So I also have had empty months, and have numbered to myself wearisome nights.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

If I lie down to sleep, I shall say: When shall arise? and again I shall look for the evening, and shall be filled with sorrows even till darkness.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My flesh is clothed with rottenness and the filth of dust, my skin is withered and drawn together.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days have passed more swiftly than the web is cut by the weaver, and are consumed without any hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Remember that my life is but wind, and my eyes shall not return to see good things.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Nor shall the sight of man behold me: thy eyes are upon me, and I shall be no more.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

As a cloud is consumed, and passeth away: so he that shall go down to hell shall not come up. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Nor shall he return my more into his house, neither shall his place know him any more.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Wherefore I will not spare my month, I will speak in the affliction of my spirit: I will talk with the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I a sea, or a whale, that thou hast enclosed me in a prison?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

If I say: My bed shall comfort me, and I shall be relieved speaking with myself on my couch:

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Thou wilt frighten me with dreams and terrify me with visions.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

So that my soul rather chooseth hanging, and my bones death.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I have done with hope, I shall now live no longer: spare me, for my days are nothing.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What is a man that thou shouldst magnify him? or why dost thou set thy heart upon him?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Thou visitest him early in the morning, and thou provest him suddenly.

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long wilt thou not spare me, nor suffer me to swallow down my spittle?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

I have sinned: what shall I do to thee, O keeper of men? why hast thou set me opposite to thee, and I am become burdensome to myself?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Why dost thou not remove my sin, and why dost thou not take away my iniquity? Behold now I shall sleep in the dust: and if thou seek me in the morning, I shall not be.