Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Hath not man a life of labour upon earth? and are not his days like the days of a hireling?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

As a bondman earnestly desireth the shadow, and a hireling expecteth his wages,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

If I lie down, I say, When shall I rise up, and the darkness be gone? and I am full of tossings until the dawn.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and suppurates.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days are swifter than a weaver's shuttle, and are spent without hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Remember thou that my life is wind; mine eye shall no more see good.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye of him that hath seen me shall behold me no [more]: thine eyes are upon me, and I am not.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

The cloud consumeth and vanisheth away; so he that goeth down to Sheol shall not come up. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He shall return no more to his house, neither shall his place know him again.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Therefore I will not restrain my mouth: I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I a sea, or a sea-monster, that thou settest a watch over me?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint;

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions;

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

So that my soul chooseth strangling, death, rather than my bones.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I loathe it; I shall not live always: let me alone, for my days are a breath.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What is man, that thou makest much of him? and that thou settest thy heart upon him?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

And that thou visitest him every morning, triest him every moment?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long wilt thou not look away from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Have I sinned, what do I unto thee, thou Observer of men? Why hast thou set me as an object of assault for thee, so that I am become a burden to myself?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

And why dost not thou forgive my transgression and take away mine iniquity? for now shall I lie down in the dust, and thou shalt seek me early, and I shall not be.