Jobi 7
1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
Is not the life of man upon earth a state of trial? and his existence as that of a hireling by the day?
2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
Or as a servant that fears his master, and one who has grasped a shadow? or as a hireling waiting for his pay?
3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
So have I also endured months of vanity, and nights of pain have been appointed me.
4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
Whenever I lie down, I say, When [will it be] day? and whenever I rise up, again [I say] when [will it be] evening? and I am full of pains from evening to morning.
5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
And my body is covered with loathsome worms; and I waste away, scraping off clods of dust from my eruption.
6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
And my life is lighter than a word, and has perished in vain hope.
7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
Remember then that my life is breath, and mine eye shalt not yet again see good.
8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
The eye of him that sees me shall not see me [again]: thine eyes are upon me, and I am no more.
9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
[I am] as a cloud that is cleared away from the sky: for if a man go down to the grave, he shall not come up again: (Sheol h7585)
10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
and he shall surely not return to his own house, neither shall his place know him any more.
11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
Then neither will I refrain my mouth: I will speak being in distress; being in anguish I will disclose the bitterness of my soul.
12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
Am I a sea, or a serpent, that thou hast set a watch over me?
13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
I said that my bed should comfort me, and I would privately counsel with myself on my couch.
14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
Thou scarest me with dreams, and dost terrify me with visions.
15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
Thou wilt separate life from my spirit; and yet [keep] my bones from death.
16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
For I shall not live for ever, that I should patiently endure: depart from me, for my life [is] vain.
17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
For what is man, that thou hast magnified him? or that thou givest heed to him?
18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
Wilt thou visit him till the morning, and judge him till [the time of] rest?
19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
How long dost thou not let me alone, nor let me go, until I shall swallow down my spittle?
20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
If I have sinned, what shall I be able to do, O thou that understandest the mind of men? why hast thou made me as thine accuser, and [why] am I a burden to thee?
21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
Why hast thou not forgotten my iniquity, and purged my sin? but now I shall depart to the earth; and in the morning I am no more.
