Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

“Is not man consigned to labor on earth? Are not his days like those of a hired hand?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Like a slave he longs for shade; like a hireling he waits for his wages.

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So I am allotted months of futility, and nights of misery are appointed me.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

When I lie down I think: ‘When will I get up?’ But the night drags on, and I toss and turn until dawn.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My flesh is clothed with worms and encrusted with dirt; my skin is cracked and festering.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days are swifter than a weaver’s shuttle; they come to an end without hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Remember that my life is but a breath. My eyes will never again see happiness.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye that beholds me will no longer see me. You will look for me, but I will be no more.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

As a cloud vanishes and is gone, so he who goes down to Sheol does not come back up. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He never returns to his house; his place remembers him no more.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Therefore I will not restrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I the sea, or the monster of the deep, that You must keep me under guard?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

When I think my bed will comfort me and my couch will ease my complaint,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

then You frighten me with dreams and terrify me with visions,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

so that I would prefer strangling and death over my life in this body.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I loathe my life! I would not live forever. Leave me alone, for my days are but a breath.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What is man that You should exalt him, that You should set Your heart upon him,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

that You attend to him every morning, and test him every moment?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Will You never look away from me, or leave me alone to swallow my spittle?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

If I have sinned, what have I done to You, O watcher of mankind? Why have You made me Your target, so that I am a burden to You?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Why do You not pardon my transgression and take away my iniquity? For soon I will lie down in the dust; You will seek me, but I will be no more.”