Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Is there not a warfare to man upon earth? And are not his days like the days of a hireling?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

As a servant that earnestly desireth the shadow, And as a hireling that looketh for his wages:

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So am I made to possess months of misery, And wearisome nights are appointed to me.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? And I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My flesh is clothed with worms and clods of dust; My skin closeth up, and breaketh out afresh.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days are swifter than a weaver’s shuttle, And are spent without hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Oh remember that my life is a breath: Mine eye shall no more see good.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye of him that seeth me shall behold me no more; Thine eyes shall be upon me, but I shall not be.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

As the cloud is consumed and vanisheth away, So he that goeth down to Sheol shall come up no more. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He shall return no more to his house, Neither shall his place know him any more.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I a sea, or a sea-monster, That thou settest a watch over me?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

When I say, My bed shall comfort me, My couch shall ease my complaint;

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Then thou scarest me with dreams, And terrifiest me through visions:

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

So that my soul chooseth strangling, And death rather than [these] my bones.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I loathe [my life]; I would not live alway: Let me alone; for my days are vanity.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What is man, that thou shouldest magnify him, And that thou shouldest set thy mind upon him,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

And that thou shouldest visit him every morning, And try him every moment?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long wilt thou not look away from me, Nor let me alone till I swallow down my spittle?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

If I have sinned, what do I unto thee, O thou watcher of men? Why hast thou set me as a mark for thee, So that I am a burden to myself?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

And why dost thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? For now shall I lie down in the dust; And thou wilt seek me diligently, but I shall not be.