Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Har Mennesket på Jord ej Krigerkår? Som en Daglejers er hans Dage.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter på Løn,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

så fik jeg Skuffelses Måneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Når jeg lægger mig, siger jeg: "Hvornår er det Dag, af jeg kan stå op?" og når jeg står op: "Hvornår er det Kvæld?" Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Håb.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer får mit Øje Lykke at skue!

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig - jeg er ikke mere.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted får ham aldrig at se igen.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Så vil jeg da ej lægge Bånd på min Mund, men tale i Åndens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Når jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

så min Sjæl vil hellere kvæles. hellere dø end lide.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Når vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig - og jeg er ikke mere!