Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”