Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Diklai hman ah hlanghing hamla caempuei a om moenih a? A khohnin te kutloh kah khohnin banghui ni.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Sal bangla hlipkhup a hloep tih kutloh bangla a bisai a lamtawn.

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Ka taengah a poeyoek la a hla ka pang van tih thakthaenah hlaem he kai hamla a khueh.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Ka yalh tih, “Me vaengah nim ka thoh ve?” ka ti. Khoyin loh puh tih hlaemhmah duela yutnah khaw ka cung.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Ka saa loh a rhit a bai, ka vin laipi tiknong khaw uet tih a tuei.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Ka khohnin loh tampai lakah bawn tih lungli lungla la ngaiuepnah bawt.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Ka hingnah mueihla he poek lah. Hnothen hmuh ham khaw ka mik loh mael voel mahpawh.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Kai aka so mik loh kai m'mae voel mahpawh. Na mik te kai soah om dae kai ka om voel pawh.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Cingmai loh haai tih cing, saelkhui la aka suntla rhoek tah ha mael tangloeng pawh. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

A im la koep mael pawt vetih a hmuen loh anih hmat voel mahpawh.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Te dongah kai khaw ka ka tuem mahpawh. Ka mueihla khobing doela ka thui vetih. Ka hinglu khahing doela ka lolmang pueng ni.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Kai he tuipuei tuihnam tih nim kai soah thongim na khueh.

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Ka soengca kai n'hloep bitni, ka thingkong loh ka kohuetnah te a phueih bitni ka ti.

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Mueimang neh kai nan rhihyawp sak tih olphong neh kai nan let sak.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Ka hinglu loh ka rhuhrhong lakah khaknah neh dueknah ni a coelh.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Ka kohnue coeng, kumhal duela ka hing mahpawh, kai he n'toeng laeh, ka khohnin khaw a honghi ni.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Mebang hlanghing lae amah na pantai sak tih a taengah na lungbuei na khueh te.

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Anih te mincang ah na cawh tih mikhaptok ah ni anih te na loepdak.

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Balae tih kai lamloh na mangthong pawt eh? Ka timtui ka dolh hil kai nan rhael moenih.

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Hlang aka kueinah nang taengah ka tholh tih balae ka saii? Balae tih kai he na kutnoek la nan khueh. Te dongah kai ham tah hnorhih la ka om coeng.

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Te dongah ka boekoek he na phueih tih kai kathaesainah he nan khoe mai pawt lae? Laipi khuila ka yalh pawn ni. Kai na toem cakhaw ka om voel moenih,” a ti nah.