Jobi 6

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Respondens autem Iob, dixit:

2 “Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.

3 do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

Quasi arena maris haec gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:

4 Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

Quia sagittae Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.

5 Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante praesepe plenum steterit?

6 A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?

7 Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

Quae prius nolebat tangere anima mea, nunc prae angustia, cibi mei sunt.

8 Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?

9 Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

Et qui coepit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?

10 Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

Et haec mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.

11 Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

Quae est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?

12 Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea aenea est.

13 A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.

14 Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.

15 Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

Fratres mei praeterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.

16 Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

Qui timent pruinam, irruet super eos nix.

17 por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerint, solventur de loco suo.

18 Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

Involutae sunt semitae gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.

19 Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.

20 por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.

21 Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.

22 A ju kam thënë vallë: “Më jepni diçka” o “më bëni një dhuratë nga pasuria juaj”,

Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?

23 ose “liromëni nga duart e armikut”, ose “më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën”?

Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?

24 Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.

25 Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?

26 Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.

27 Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.

28 Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

Verumtamen quod coepistis explete: praebete aurem, et videte an mentiar.

29 Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.

30 A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?”.

Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.