Jobi 6

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

E GIOBBE rispose e disse:

2 “Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

Fosse pur lo sdegno mio ben pesato, E fosse parimente la mia calamità levata in una bilancia!

3 do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

Perciocchè ora sarebbe [trovata] più pesante che la rena del mare; E però le mie parole vanno all'estremo.

4 Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

Perchè le saette dell'Onnipotente [sono] dentro di me, E lo spirito mio ne beve il veleno; Gli spaventi di Dio sono ordinati in battaglia contro a me.

5 Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

L'asino salvatico raglia egli presso all'erba? Il bue mugghia egli presso alla sua pastura?

6 A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

Una cosa insipida si mangia ella senza sale? Evvi sapore nella chiara ch'è intorno al torlo dell'uovo?

7 Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

[Le cose che] l'anima mia avrebbe ricusate pur di toccare Sono ora i miei dolorosi cibi.

8 Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

Oh! venisse pur quel ch'io chieggio, E concedesse[mi] Iddio quel ch'io aspetto!

9 Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

E piacesse a Dio di tritarmi, Di sciorre la sua mano, e di disfarmi!

10 Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

[Questa] sarebbe pure ancora la mia consolazione, Benchè io arda di dolore, [e] ch'egli non mi risparmi, Che io non ho nascoste le parole del Santo.

11 Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

Quale [è] la mia forza, per isperare? E quale [è] il termine che mi [è] posto, per prolungar [l'aspettazione del]l'anima mia?

12 Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

La mia forza [è] ella [come] la forza delle pietre? La mia carne [è] ella di rame?

13 A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

Non [è egli così] che io non ho più alcun ristoro in me? E che ogni modo di sussistere è cacciato lontan da me?

14 Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

Benignità [dovrebbe essere usata] dall'amico inverso colui ch'è tutto strutto; Ma esso ha abbandonato il timor dell'Onnipotente,

15 Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

I miei fratelli [mi] hanno fallito, a guisa di un ruscello, Come rapidi torrenti [che] trapassano via;

16 Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

I quali sono scuri per lo ghiaccio; [E] sopra cui la neve si ammonzicchia;

17 por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

[Ma poi], al tempo che corrono, vengono meno, Quando sentono il caldo, spariscono dal luogo loro.

18 Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

I sentieri del corso loro si contorcono, Essi si riducono a nulla, e si perdono.

19 Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

Le schiere de' viandanti di Tema [li] riguardavano, Le carovane di Seba ne aveano presa speranza;

20 por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

[Ma] si vergognano di esservisi fidati; Essendo giunti fin là, sono confusi.

21 Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

Perciocchè ora voi siete venuti a niente; Avete veduta la ruina, ed avete avuta paura.

22 A ju kam thënë vallë: “Më jepni diçka” o “më bëni një dhuratë nga pasuria juaj”,

[Vi] ho io detto: Datemi, E fate presenti delle vostre facoltà per me?

23 ose “liromëni nga duart e armikut”, ose “më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën”?

E liberatemi di man del nemico, E riscuotetemi di man de' violenti?

24 Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

Insegnatemi, ed io mi tacerò; E ammaestratemi, se pure ho errato in qualche cosa.

25 Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

Quanto son potenti le parole di dirittura! E che potrà in esse riprendere alcun di voi?

26 Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

Stimate voi [che] parlare [sia] convincere? E [che] i ragionamenti di un uomo che ha perduta ogni speranza [non sieno altro che] vento?

27 Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

E pure ancora voi vi gittate addosso all'orfano, E cercate di far traboccare il vostro amico.

28 Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

Ora dunque piacciavi riguardare a me, E se io mento in vostra presenza.

29 Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

Deh! ravvedetevi; che non siavi iniquità; Da capo, [il dico], ravvedetevi, io son giusto in questo [affare].

30 A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?”.

Evvi egli iniquità nella mia lingua? Il mio palato non sa egli discerner le cose perverse?